آثار تاریخی میراثی ماندگارند که از نسل¬های پیشین به یادگار رسیده¬اند. اغلب این آثار بناهایی هستند که در روزگار خود پاسخگوی نیاز مخاطبان خود بوده¬اند، هرچند ممکن است در دوران معاصر به سبب ضعف کالبدی، و یا تغییراتی که در نوع زندگی مردم ایجاد شده، کمتر به آن¬ها توجه شود.لذا بازیابی و بازگشت دوباره این بنا ها و مجموعه های تاریخی به جریان زندگی دوباره، مستلزم تعیین کاربری جدید و تهیه ملزومات این کاربری برای آنهاست . یکی از این ملزومات تامین فضا های جانبی متناسب با کل فضاهای عملکردی مورد نیاز ودر مجاورت بخش های تاریخی است. این نیاز مسئله طراحی در مجاورت بنا ها و مجموعه های تاریخی را مطرح می کند، که پاسخگویی به آن برعهده طراحان ومعماران می باشد که می بایست پاسدار ارزش های تاریخی و فرهنگی این بناها و ضامن انتقال آنها به آینده ای در خور شأن و منزلتشان باشند . رساله ی حاضر در پی دست یافتن به اصول و معیارهایی جهت استفاده طراحان ،به منظور تعیین کاربری بهینه برای بناهای تاریخی و طراحی ساختارهای جدید در مجاورت آنها، و در نهایت کاربرد این اصول در نمونه موردی پژوهش، جهت تعیین کاربری جدید(مرکز رویدادهای هنری) و طراحی در مجاورت مجموعه تاریخی مسعودیه می باشد. لازم به ذکر است که اصول مطرح گردیده ثابت و قطعی نیستند، بدین معنی که برای هر بنای تاریخی می بایست با توجه به موقعیت، ارزش ها و ویژگی های خاص آن بنا ارزیابی و مورد استفاده قرارگیرند