هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر دو روش درمانی تحریک مغناطیسی مکرر فرا جمجمه ای به تنهایی و تحریک مغناطیسی مکرر فرا جمجمه ای به همراه نوروفیدبک بر افسردگی و بهزیستی روانشناختی در زنان مبتلا به افسردگی اساسی بود. این پژوهش یک طرح شبه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان مبتلا به اختلال افسردگی اساسی مراجعه کننده به کلینیک گروه آتیه شهر تهران در سال 92 بودند که از میان آنها 30 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه 15 نفری گمارده شدند. گروه اول 10 جلسه تحت درمان تحریک مغناطیسی مکرر فرا جمجمه ای تنهایی و گروه دوم 10 جلسه تحت درمان تحریک مغناطیسی مکرر فرا جمجمه ای به همراه نوروفیدبک قرار گرفتند. آزمودنی ها با استفاده از پرسشنامه افسردگی بک و مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف پیش و پس از درمان ارزیابی شدند. داده های حاصل از این پژوهش با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و چند متغیری تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که تحریک مغناطیسی مکرر فرا جمجمه ای به همراه نوروفیدبک به طور معنی داری سبب کاهش علائم افسردگی اساسی در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی عمده گردید (001/0> p). اما از نظر تأثیر دو روش بر بهزیستی روانشناختی زنان افسرده تفاوت معنی داری مشاهده نشد.