ایروبیک یکی از پرطرفدارترین ورزش ها در میان بانوان جهان بوده و به سرعت در حال گسترش است. این ورزش حتی در میان آقایان نیز مورد توجه قرار گرفته است. مانند کلیه فعایت های ورزشی، ایروبیک نیز صدمات خاص خود را به دنبال دارد. هدف از این تحقیق تعیین میزان شیوع، علل و مکانیسم آسیب های جسمانی ایروبیک در بانوان بود. در این پژوهش، نمونه شامل 1640 نفر زن ایروبیک کار عضو 42 باشگاه ورزشی شهرستان کرج بوده و یافته ها توسط پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری شد. نتایج نشان داد که 78/3 درصد از این ورزشکاران دچار یک تا سه نوع آسیب دیدگی در نقاط مختلف بدن شده بودند. اصلی ترین هدف بانوان از شرکت در این کلاس های ورزشی حفظ سلامت و کاهش وزن بود. بالاترین میزان شیوع آسیب در سنین 30-39 سال مشاهده گردید. در بررسی ارتباط عوامل مختلف با آسیب در سطح معنا داری 05/0 درصد مشاهده شد که با افزایش سن ورزشکاران میزان آسیب در کف پا افزایش یافته بود. بین نوع سطح سالن با میزان آسیب در ساق پا رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت. فعالیت افراد در کلاس های ایروبیک اغلب از نوع ایروبیک استپ و ایروبیک حرفه ای بود و نوع فعالیت ایروبیک بر شدت آسیب بی تاثیر بود. با افزایش ارتفاع استپ بر شدت آسیب دیدگی در ناحیه مچ پا افزوده می شد. شدت آسیب با درجه مربیگری رابطه معنی داری داشت. مکانیسم پرش مهمترین عامل آسیب در ایروبیک کاران بود. بیش تمرینی و سابقه قبلی آسیب در محل آسیب دیده از شایع ترین دلایل آسیب بودند. نوع آسیب در میان افراد آسیب دیده، اغلب از نوع ساییدگی و گرفتگی بود. در میان نواحی مختلف آسیب دیده زانو با 33 درصد، کمر با 21 درصد و مچ پا با 17 درصد، آسیب پذیر ترین نواحی آسیب دیده در ورزشکاران بودند. به طور کلی آسیب های اندام تحتانی دراین رشته ورزشی بیش از دیگر آسیب ها بود که توجه به آمادگی جسمانی ورزشکاران و لزوم آموزش در این زمینه به مربیان و ورزشکاران را مشخص می سازد.