یکی از مهمترین مشکلات بلند مرتبه سازی ، بی توجهی به تبعات و اثرات سانحه با توجه به تراکم جمعیتی بالا و اختلال در فضای سکونتی می باشد. با وجود اهمیت ساخت بناهای بلند مرتبه برای اسکان افراد در نتیجه عواملی چون کمبود زمین، صنعتی شدن شهرها و مهاجرت ، آنچه نزد طراحان و معماران بلند مرتبه ها از اهمیت وافری برخوردار است، توجه به ایمن سازی ساختمان می باشد. از آنجا که اقدامات اندکی در زمینه ایمن سازی ساختمان های بلند مرتبه در برابر سوانح در سطح جهان صورت گرفته است و همچنین با وجود سانحه خیز بودن کشور ایران، در نظر گرفتن تمهیداتی در نحوه طراحی ساختمان های بلند شایسته مطالعه ای دقیق و فراگیر است. در این راستا ناشناخته بودن ابعاد گسترده ای از نحوه ایمن سازی ساختمان از طریق نوع طراحی و همچنین ناآگاهی طراحان و برنامه ریزان از چگونگی طراحی ساختمان های بلند مرتبه قبل از سوانح منجر به بروز مشکلاتی می گردد. از آنجا که نوع سانحه تبعات و اثرات متفاوتی می تواند در پی داشته باشد، شناخت نوع سانحه تأثیر بسزایی در اقدامات لازم در جهت ارتقای سطح ایمنی ساختمان ها به گونه ای متفاوت توسط طراحان و برنامه ریزان مربوطه دارد. مطرح نمودن این مباحث، منجر به تعیین نوع سانحه با توجه به اهمیت آن در برج ها در حوزه بررسی مطالعات گسترده در این زمینه می گردد. در مجموع هدف از این پژوهش، چگونگی طراحی ایمن برای ساختمان های بلند مرتبه قبل از وقوع سانحه و جلوگیری از تلفات جانی و مالی در حین رخداد سانحه و مراقبت ساکنین برای برگشت جامعه اسیب دیده به حالت تعادل در زمان بازسازی پس از رخداد سانحه می باشد. در پایان پس از بررسی مطالعات صورت گرفته و همچنین استخراج شاخص های طراحی برای کاهش اثرات سوانحی چون آتش سوزی، زلزله و جنگ ، می توان این شاخص ها را به سه زمان مختلف قبل از وقوع سانحه، حین رخداد سانحه و پس از رخداد سانحه تقسیم نمود. در نهایت می توان اذعان نمود که رویکرد کالبدی تأثیر بسزایی در کاهش آسیب پذیری قبل و بعد از سوانح دارد. از این رو به نظر می رسد کاهش خطر پذیری ساختمان مستلزم پیوندی دوسویه بین برنامه مدیریت بحران و طراحی ساختمان می باشد. بنابراین عوامل حائز اهمیت برای طراحی ایمن ساختمان در هر مرحله زمانی از وقوع سانحه با توجه به نوع آن به صورت جداولی در انتهای دسته بندی گردیده و سعی شده در طراحی مورد استفاده قرار گیرد.