رویکرد به نژادی مشارکتی با توجه به نقش آن در افزایش تنوع ژنتیکی گیاه، به خصوص ارقام بومی، در مزارع کشاورزی گسترش یافته است. پژوهش حاضر به منظور دستیابی به راهبرد اصلی توسعه به نژادی مشارکتی در استان کرمانشاه، انجام شده است. جامعه مورد مطالعه شامل همه کشاورزان و کارشناسان اجرا کننده طرح در کرمانشاه و همچنین کارشناسان این طرح در تهران و سمنان است که به روش هدفمند نمونه ها انتخاب شده اند. این پژوهش مبتنی بر دو روش swot و تحلیل سلسله مراتبس می باشد. از تحلیل روش swot چهار راهبرد به دست آمد: 1) استفاده از کشاورزان پیشرو در اجرای طرح و سازماندهی آن در قالب طرح های نهادینه شده در منطقه، 2) استفاده از پتانسیل های بومی و محلی در افزایش و توسعه مزارع نمایشی، 3) آموزش کشاورزان در زمینه های خودیاری و هم یاری و افزایش اعتماد بخش های دولتی به نتایج ارزنده این طرح، 4) بهره گیری از مکانیزم های منطقی و کارامد در جلب و جذب همه گروه های کشاورزان در طرح و تحت پوشش قرار دادن مناطق بیشتر هدف با مشارکت مراکز تحقیقاتی. تحلیل سلسله مراتبی راهبرد های فوق نشان داد که راهبرد استفاده از کشاورزان پیشرو در اجرای طرح و سازماندهی آن در قالب طرح های نهادینه شده در منطقه، نسبت به سایر راهبرد ها از اولویت بالاتری در راستای دستیابی به هدف پژوهش، برخوردار است.