این پژوهش با مطالعات کتابخانه¬ای و به روش کیفی انجام شده¬است و نهایتاً با تحلیل اطلاعات به دست آمده و بررسی نمونه¬های موجود نتایجی در این زمینه ارئه شده¬است. نتایج به دست آمده نشان می¬دهد که فضاهای خانه از دو بخش «سخت» و «منعطف» تشکیل شده¬اند. در فرآیند تطبیق¬پذیری، فضاهای سخت به دلیل وابستگی ساختاری به سایر قسمت¬ها عمدتاً بدون تغییر می¬مانند اما فضاهای منعطف به مرور زمان در راستای برآورده کردن نیازهای جدید ساکنین، تغییر می¬کنند. حتی این تطبیق¬پذیری عملکردی گاهی بدون ایجاد تغییرات کالبدی در فضاهای خانه محقق می¬شود. نهایتاً آنچه بر میزان تطبیق¬پذیری موثر است، چگونگی همنشینی فضاهای سخت و منعطف در دیاگرام کلی فضاهای خانه است. علاوه بر این، توجه به ویژگی¬های عناصر سازند? هر فضا و همچنین تکنولوژی ساخت آنها می¬تواند موجب افزایش تطبیق¬پذیری شود. با توجه به روند رو به رشد آپارتمان¬سازی در شهرهای بزرگ ایران و محدودیت¬های خاصی که یک خان? آپارتمانی می¬تواند داشته باشد، نتایج این پژوهش نهایتاً به طراحی یک مجموعه آپارتمانی 4 طبقه در شهر اصفهان انجامید. این آپارتمان شامل پنج واحد مسکونی است که در هر یک از آنها تطبیق¬پذیری به گونه¬ای متفاوت و مناسب با سناریوی احتمالی زندگی ساکنین در نظر گرفته شده¬است. باید توجه داشت که در طراحی این نمونه، از تطبیق¬پذیری به عنوان روش کلی طراحی استفاده نشده¬است؛ بلکه تطبیق-پذیری تنها یکی از ابزارهایی است که طراح می¬تواند برای بهبود محصول نهایی طراحی از آن بهره ببرد.