هدف از این تحقیق تهیه کامپوزیت و نانوکامپوزیت های پلی تیوفن با استفاده از کلرید آهن(iii) به عنوان اکسید کننده و در حضور پایدارکننده های گوناگون ازجمله پلی وینیل کلراید و پلی وینیل الکل در محیط آبی بوده است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. ساختار شیمیایی پلیمر تهیه شده با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد شدت پیکها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. شکل شناختی، درصد تبدیل مونومر به پلیمر و اندازه ذرات به نوع و غلظت پایدارکننده و حلال بستگی دارد. بررسی نتایج میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. نوع پایدارکننده و همچنین نوع حلال تأثیر اساسی روی اندازه و یکنواختی ذرات دارد. پایدارکننده باعث کوچکتر شدن و یکنواخت تر شدن ذرات می گردد. به این دلیل که پایدارکننده ها تأثیر اساسی روی خواص فیزیکی و شیمیایی محلول دارند. پایدارکننده ها همچنین به وسیل? پیوند فیزیکی و شیمیایی جذب پلیمر شده و در نتیجه روی اندازه و همگنی ذرات تأثیر می گذارند. همان گونه که از شکل ها پیداست با افزودن پایدارکننده اندازه ذرات کوچکتر شده و باعث یکنواخت شدن ذرات می گردد. علت ریزتر شدن ذرات در حضور پایدارکننده این است که پایدارکننده با پلیمر پیوند برقرار کرده و از بهم پیوستن و لخته شدن ذزات جلوگیری می کند. همچنین پایدارکننده به صورت لای? بسیار نازکی مونومر را احاطه کرده و از بهم پیوستن ذرات جلوگیری می شود