هدف از این پژوهش بررسی دو منظومه گفتمانی یکی گفتار بسیج کننده در دوران انقلاب تحت تاثیر دکتر علی شریعنی، دیگری جریان منتهی به ظهور دولت نهم و دهم تحت تاثیر رحیم پور ازغدی است. به این ترتیب پژوهش ما در جستجوی دلایل کم اثر بودن جنبش های عدالت خواهی در تحقق مناسبات عادلانه است و بنا دارد با دیده تردید به جوانب اظهاری و گفتاری عدالت خواهی توجه کند و با تحلیل ساختارهای معنایی دال عدالت در ساختار کلام بسیج کننده، از معنای عدالت و نقطه ارجاع آن بپرسد. برای این منظور دو مقطع تاریخی در ایران معاصر انتخاب شده است: نخست گفتار بسیج کننده در دوران انقلاب، دوم گفتار بسیج کننده منتهی به ظهور دولت نهم و دهم. عدالت در این هر دو منظومه گفتاری حول و حوش ایده عدالت سامان یافته است. تحلیل ایده عدالت در این دو دوره، ضمن آنکه نقطه ارجاع عدالت را نمایان خواهد ساخت، همچنین از تحول ساختار معنایی آن نیز پرده برخواهد داشت و نشان خواهد داد که چگونه ایده عدالت به جای آنکه معنای محصل و درون بنیادی داشته باشد، معنای خود را در موقعیت های معین، بر حسب مقتضیات خاص، و مناسبات قدرت حادث شده در هر دوره کسب می کند. بنابراین در این پژوهش با بهره گیری از الگوی روش شناختی فیرکلاف، صرفاً از تکنیک ساختار مفصل بندی متن بهره برده ایم تا زنجیره دلالی مورد نظر لاکلاو و موفه را استخراج کنیم. لذا به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که گفتمان عدالت خواهی دولت نهم در مقایسه با عدالت خواهی در آستانه انقلاب واجد چه وجوه تشابه و تفاوتی است؟