بررسی اثر متقابل انحلال عقد و شرط داوری ، گویای سؤالاتی در خصوص ارتباط این دو پدیده حقوقی می باشد. از این نظر که آیا ، با انحلال قرارداد اصلی باید شرط ضمن آن را منحل شده تلقَی نمود و یا اینکه می توان برای شرط یک هویَت مستقل قائل شد؟ از طرفی اگر انحلال عقد را بر شرط ضمن آن مؤثَر دانسته باشیم ، این سؤال نیز قابل طرح است که ، آیا چنین داوری صالح به رسیدگی اختلاف، با وجود انحلال قرارداد اصلی می باشد؟ زیرا داور، با بطلان قرارداد اصلی مبنای صلاحیَت خود را از دست می دهد. دیدگاه قانون گذار ایران در این زمینه متفاوت می باشد؛چرا که در قانون داوری تجاری بین المللی ایران مصوب 1376 اصل استقلال شرط داوری از قرارداد اصلی و به تبع آن ، اصل صلاحیَت نسبت به صلاحیَت پیش بینی شده است اما این اصول در قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1379مورد پذیرش واقع نشده است ؟! با این حال می توان گفت که داوری تجاری بین المللی هیچ خصوصیَت یا ویژگی منحصر به فردی ندارد که اصول نامبرده را مخصوص این نوع داوری دانسته و در داوری های داخلی آن را بی اعتبار بدانیم. زیرا اگر پذیرش اصول مذکور در حقوق ایران با مانع مواجه بود یا از نظر حقوقی اشکال مبنایی داشت، در داوری تجاری بین المللی نیز می بایست با مانع مواجه می شد و قانون گذار از پذیرش آن خودداری می کرد. پذیرش این اصل موجب تقویت و گسترش نهاد داوری است که با استقبال عموم، به ویژه در دعاوی بین المللی مواجه گردیده است.