هدف: مقایسه فعالیت های مختلف ورزشی وامانده ساز بر اشتها، کالری دریافتی، کالری مصرفی و علاقه مندی به غذا در دختران دانشجو بود. مواد و روش ها: روش تحقیق به صورت نیمه تجربی بود. 10 داوطلب دختر (میانگین سن 054/1±11/22 سال، وزن 57/7±30/59 کیلوگرم، شاخص توده بدن 81/2±08/22 کیلوگرم بر متر مربع) از دانشجویان دانشگاه حکیم سبزواری به صورت غیر تصادفی و داوطلبانه انتخاب شدند. آزمودنی ها سه پروتکل ورزشی شامل شنا و دویدن را با شدت 80 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه تا واماندگی و تمرین مقاومتی را با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه تا واماندگی در سه جلسه اجرا نمودند. میزان اشتها و علاقه مندی به غذا از طریق پرسشنامه مربوطه توسط خود آزمودنی ها ثبت گردید. همچنین کالری دریافتی و انرژی مصرفی در روزهای اجرای پروتکل، قبل و بعد از اجرای پروتکل توسط خود آزمودنی ها ثبت شد. یافته ها: تمایل به غذا خوردن فقط بلافاصله بعد از ورزش مقاومتی نسبت به ورزش دویدن افزایش معنی داری داشت. احساس گرسنگی آزمودنی ها نیز فقط بلافاصله بعد از ورزش شنا نسب به ورزش دویدن افزایش معنی داری داشت. ولی احساس سیری و توانایی خوردن آزمودنی ها در چهار زمان (قبل از فعالیت، بلافاصله بعد از فعالیت، 3 ساعت بعد و 9 ساعت بعد) بین سه نوع ورزش تفاوت معنی داری نداشت. بین یک جلسه تمرین شنا، دویدن و تمرین مقاومتی دایره ای وامانده ساز از لحاظ اثر گذاری بر علاقه مندی به غذا تفاوت معنی داری وجود نداشت. فقط علاقه به غذاهای کم چرب و غیر شیرین 3 ساعت بعد از ورزش مقاومتی نسبت به ورزش دویدن به طور معنی داری افزایش یافت. بین یک جلسه تمرین شنا، دویدن و تمرین مقاومتی دایره ای وامانده ساز از لحاظ اثر گذاری بر کالری دریافتی و کالری مصرفی تفاوت معنی داری وجود نداشت. بحث و نتیجه گیری: در مجموع نتایج حاصل از این پژوهش در ارتباط با مقایسه فعالیت های ورزشی مختلف وامانده ساز (دویدن، شنا و تمرین مقاومتی) نشان داد بین فعالیت های مختلف ورزشی از لحاظ اثر گذاری بر کالری دریافتی، کالری مصرفی و اشتها تفاوت معنی داری وجود ندارد. کلمات کلیدی: اشتها، کالری دریافتی، علاقه مندی به غذا، شنا ، دویدن و تمرین مقاومتی وامانده ساز