رابطه دین و رسانه ، قدمتی حداقل از زمان صنعت چاپ دارد و از آن زمان ، ایجاد ارتباطی صحیح و موثر بین دین و وسایل ارتباط جمعی و تنظیم ساز وکارو ارائه راهکارهایی که به بر قراری موثر این ارتباط کمک کند ، مورد توجه هر دو قرار گرفته است .با توجه به اینکه جامعه ایران یک جامعه دینی است و از حکومت اسلامی برخوردار است و یکی از اهداف عمده صداو سیما تبلیغ دینی است و از طرف دیگر در میان رسانه های ارتباطی ،تلویزیون به دلیل در دسترس بودن و ارزان بودن وعدم نیاز به مهارت قبلی برای استفاده ،از استقبال بیشتری برخوردار است بنابراین به نظر می رسد که رابطه بین دین و تلویزیون از دیدگاه مخاطبان یکی از موضوعات کلیدی است که باید مورد عنایت مسئولان قرار گیرد . تحقیق حاضر در پی پاسخ به این سوال اصلی است که مردم با چه انگیزه هایی به تماشای برنامه های دینی تلویزیونی می پردازند و چه عاملی باعث عدم مصرف این برنامه ها می شود ؟ همچنین آیا تماشای این نوع برنامه ها بردینداری افراد تاثیر گذار است یا خیر ؟ برای سنجش این سوالات از پرسشنامه استفاده شد و جامعه آماری مورد آزمون دانش آموزان تهرانی در مقطع دبیرستان بوده اند .یافته های تحقیق حاکی از این است که انگیزه اصلی افراد برای تماشای برنامه های دینی تلویزیونی ،توصیه دیگران مهم است و کمترین عامل انگیزه دهنده ثواب تماشای این نوع برنامه هاست .عامل اصلی عدم تمایل دانش آموزان برای تماشا ،کسل کننده و خشک بودن این برنامه هاست . در مجموع استقبال اندکی از این نوع برنامه ها در میان برنامه های دیگر تلویزیونی می شود ولی در بین برنامه های دینی تمایل بیشتری به فیلمها و سریالهای دینی است .بنابراین باید مسئولان در ساخت این نوع برنامه ها به خصلت سرگرم کنندگی تلویزیون عنایت ویژه ای داشته باشند و برنامه های دینی را در غالب برنامه های سرگرم کننده تهیه کنند .