پژوهش حاضر با هدف مقایسه قضاوت اخلاقی در دانش آموزان با و بدون ناتوانی ذهنی شهر شیراز صورت پذیرفت. در این پژوهش تعداد 160 دانش آموز با و بدون ناتوانی ذهنی در سطح سنی بالای 16 سال، مورد بررسی قرار گرفتند. گروه دانش آموزان با ناتوانی ذهنی مشتمل بر 80 دانش آموز (40 دختر و 40 پسر) و گروه دانش آموزان بدون ناتوانی ذهنی نیز مشتمل بر 80 دانش آموز (40 دختر و 40 پسر ) بودند که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی از بین چهار مرکز دخترانه و پسرانه دانش آموزان با ناتوانی ذهنی و چهار مدرسه دخترانه و پسرانه دانش آموزان عادی انتخاب شدند. به منظور بررسی متغیر پژوهش، مقیاس قضاوت اخلاقی(گیبز و همکاران،1992) بر روی هر یک از شرکت کنندگان اجرا شد. پایایی مقیاس پژوهش به وسیله ی ضریب آلفای کرونباخ و روش توافق بین آزمایندگان تعیین شد و همچنین روایی این مقیاس به وسیله ی همبستگی نمره هر بعد با نمره کل تعیین شد. نتایج، حاکی از روایی و پایایی قابل قبول این مقیاس بود. به منظور تجریه و تحلیل داده ها از روش آماری تی مستقل، تحلیل واریانس چند متغیری و تحلیل واریانس دو طرفه استفاده شد. نتایج نشان داد بین دانش آموزان با و بدون ناتوانی ذهنی در نمره کل مقیاس قضاوت اخلاقی و ابعاد آن، تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد بین دو گروه دختران و پسران در نمره کل مقیاس قضاوت اخلاقی و ابعاد آن بجز بعد زندگی، تفاوت معناداری وجود ندارد. در مجموع نتایج این پژوهش نشان می دهد که دانش آموزان با ناتوانی ذهنی با توجه به نظریه اخلاق اجتماعی گیبز در سطح اخلاق نابالغ و در مرحله اخلاق تبادلی قرار دارند و دانش آموزان بدون ناتوانی ذهنی در سطح بلوغ اخلاقی و در مرحله اخلاق جامعه پسند قرار دارند. در پایان یافته های پژوهش مورد بحث و نتیجه گیری قرار گرفت و پیشنهادات و محدودیت هایی نیز ارائه گردید.