چکیده قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، ماحصل انقلابی با مشخصه های اسلامی و مردمی است و بر همین اساس از منشأ و منبع اسلامی و مردمی برخوردار است. پیرو این منشأ و منبع، حاکمیت نظام حاصله از این انقلاب، صورتبندی و فرماسیونی دوگانه ی الهی- مردمی دارد که در جمهوریت و اسلامیتِ نظام جمهوری اسلامی ایران تجلی یافته است. یکی از کار ویژه های اصلی قانون اساسی، تبیین حقوق مردم و حاکمیت است، که در این پژوهش سعی بر آن شده است تا مصادیق و نحوه ی ارتباط این حقوق، مورد مطالعه و بررسی واقع شود. یافته های حاصل از پژوهش حاضر، نشان می دهد که متأثر از مبانی اسلامی- مردمی قانون اساسی، و تعامل تلازمی حاکمیت الهی و مردمی در این قانون، مصادیق مختلفی از حقوق مردم و حاکمیت در قانون اساسی موجود است و نوع ارتباط این حقوق، براساس چگونگی ارتباط جنبه های الهی و مردمی حاکمیت، ارتباطی تلازمی است که اصل پنجاه و ششم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مصداق عینی این ارتباط است. کلید واژه: حقوق، مردم، حاکمیت، قانون اساسی، حاکمیت الهی- مردمی .