پژوهش حاضر از نوع تحقیق کیفی است که بنیادی کاربردی می باشد و هدف آن تحلیل مدل های تصمیم گیری مدیران نظام سلامت است و در جهت ارتقای آن پیشنهاداتی ارائه می گردد. ابزار پژوهش مصاحبه بوده و شرکت کنندگان پژوهش شامل 30 نفر از اعضای نظام سلامت در سطوح خرد و میانی و کلان هستند. به دلیل کیفی بودن پژوهش پس از کدگذاری های جواب های داده شده و استفاده از روش های آماری آزمون خی- دو ، اسپیرمن و یومن ویتنی به 21 نتیجه می رسیم که به طور خلاصه می توان عنوان گفت: 1) بیشترین سبک تصمیم گیری مدیران به ترتیب؛ مشارکتی، تفویض اختیار، مشورتی می باشد. 2) منابع دریافت اطلاعات برای تصمیم گیری به ترتیب؛ اطلاعات رسمی، نظر کارشناسان درون سازمان، پیش زمینه ذهنی، آیین نامه ها، نظر مدیران ارشد، نظر کارشناسان برون سازمان، اطلاعات مبتنی بر مقالات، اطلاعات بودجه ای است. 3) مدیران بیشترین محدودیت ها را کمبود نیروی انسانی و منابع سرمایه ای دانسته اند. همچنین در سطوح خرد، مدیران اظهار داشته اند که هیأت امنایی بودن بیمارستان های خصوصی عامل مهمی در پیشرفت آنها را شامل گردیده و تغییر چارت سازمانی اثر زیادی در تصمیم گیری مدیران این سطح دارد. 4) مدیران در زمانی که دستور مقام مافوق مغایر با اهداف سازمان باشد، در بیشترین موارد به مافوق تذکر داده و اطلاعات مورد نیاز را دگربار در اختیارشان قرار می دهند و سعی به قانع کردن مافوق می نمایند. 5)در اغلب مواقع اسناد بالادستی و همچنین بحران ها در تصمیم گیری مدیران نظام سلامت تأثیرگذار است.