برای تعیین تاثیر استویوزاید به عنوان یک شیرین کننده غذایی بر عملکرد، ترکیب لاشه، جمعیت میکروبی و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی، تعداد 200 قطعه جوجه یکروزه (راس 308) در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل، جیره شاهد بر پایه ذرت و سویا و فاقد استویوزاید، جیره پایه مکمل شده با 0/25 درصد استویوزاید، جیره پایه مکمل شده با 0/5 درصد استویوزاید، جیره پایه مکمل شده با 0/75 درصد استویوزاید و جیره پایه مکمل شده با 1 درصد استویوزاید بودند. در پایان دوره پرورش، یک قطعه پرنده از هر تکرار با وزن نزدیک به میانگین وزنی هر تیمار انتخاب و پس از خونگیری به منظور اندازه گیری فراسنجه‏های خونی شامل گلوکز، کلسترول کل و تری گلیسرید خون کشتار شد و از محتویات ایلئوم آنها نمونه‏ ‏‏برداری و وزن اندام های داخلی ثبت و توزین گردید. نتایج نشان داد که استویوزاید تاثیر معنی داری بر مصرف خوراک، اضافه وزن، ضریب تبدیل غذایی و ترکیب لاشه نداشت. استویوزاید سبب کاهش معنی-دار غلظت گلوکز، تری‏گلیسرید و کلسترول کل خون شد (p<0/05) اما تاثیر معنی داری بر روی غلظت آلبومین خون نداشت. استویوزاید بر تعداد کل باکتری های هوازی تاثیر داشت به طوری که باعث کاهش معنی دار در سطح یک درصد گردید اما تاثیر معنی داری بر روی تعداد لاکتوباسیل ها مشاهده نگردید. به طور کلی این مطالعه نشان داد که افزودن استویوزاید بدون تاثیر منفی بر عملکرد و ترکیب لاشه جوجه های گوشتی سبب کاهش گلوکز، کلسترول کل و تری گلیسرید خون شد.

این مطالعه به منظور امکان تولید پروبیوتیک محرک رشد به روش تخمیر میکروبی و تاثیر آن بر عملکرد، جمعیت میکروبی دستگاه گوارش، خصوصیات پرزهای روده و بیان ژن این مطالعه به منظور امکان تولید پروبیوتیک محرک رشد به روش تخمیر میکروبی و تاثیر آن بر عملکرد، جمعیت میکروبی دستگاه گوارش، خصوصیات پرزهای روده و بیان ژن کبدی igf-i در جوجه‏های گوشتی انجام شد. چهار تیمار آزمایشی بر پایه ضایعات کشتارگاه طیور، سطوح مختلف ملاس و آنتی‏اکسیدان بتاهیدروکسی‏تولوئن (bht) شامل تیمارهای: 1) 10% ملاس، 2) 15% ملاس، 3) 10% ملاس + 200 پی‏پی‏ام bht و 4) 15% ملاس + 200 پی‏پی‏ام bht تهیه شدند. تیمارهای آزمایشی درون محفظه‏های بی‏هوازی به‏مدت 6 روز تخمیر شدند. نمونه‏گیری از محفظه‏ها در روز‏های 1، 3 و 6 دوره تخمیر انجام شد. در پایان دوره تخمیر، گونه و جنس باکتری‏های اسید لاکتیکی غالب در سیلاژ مشخص و مهمترین خصوصیات پروبیوتیکی آنها ارزیابی گردید. با شروع فرآیند تخمیر، ph تمام سیلاژها در روزهای 3 و 6 آزمایش نسبت به روز 1 به‏طور معنی‏دار کاهش یافت (05/0>p). در روز 6 آزمایش، جمعیت باکتری‏های اسید لاکتیکی در تیمار 15% ملاس و 200 پی‏پی‏ام bht در مقایسه با تیمار 10% ملاس و 200 پی‏پی‏ام bht به‏صورت معنی‏دار (05/0>p) بالاتر بود. در بین 23 لاکتوباسیلوس جدا‏ شده از محصول خشک شده تخمیر، 9 جدایه از گونه لاکتوباسیلوس پلانتاروم، 4 جدایه از گونه لاکتوباسیلوس فرمنتوم و 10 جدایه از گونه لاکتوباسیلوس رامنوسوس شناسایی شدند. جدایه‏های 9lpl، 25lrh و 26lfe بهترین خواص پروبیوتیکی در هر یک از گونه‏های لاکتوباسیلوس‏های شناسایی شده را نشان دادند. در آزمایش دوم، افزودن سطوح 05/0، 1/0، 15/0 و 2/0 درصد پروبیوتیک تخمیری به جیره پایه (تیمار شاهد) در جوجه‏های گوشتی آلوده به سالمونلا تیفیموریوم بررسی شد. نتایج نشان داد که افزودن پروبیوتیک تخمیری سبب بهبود افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک شد؛ با این حال، فقط در تیمار 15/0 درصد پروبیوتیک نسبت به تیمار شاهد تفاوت‏ها معنی‏دار بود (05/0?p). تمام سطوح پروبیوتیک تخمیری در کاهش ph و جمعیت سالمونلاها در روده کور جوجه‏های گوشتی جوان موثر بود (05/0?p). نسبت طول پرز به عمق کریپت در بخش دودنوم در تیمار 2/0 درصد پروبیوتیک و در بخش ایلئوم در تیمار 15/0 درصد پروبیوتیک در مقایسه با تیمار شاهد به‏صورت معنی‏دار افزایش یافت (05/0?p). آزمایش سوم به‏منظور ارزیابی پروبیوتیک تخمیری در مقایسه با پروبیوتیک تجاری و آنتی‏بیوتیک ویرجینیامایسین بر عملکرد تولیدی و فیزیولوژیکی جوجه‏های گوشتی انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد که پروبیوتیک تخمیری مشابه با آنتی‏بیوتیک ویرجینیامایسین سبب بهبود افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک جوجه‏های گوشتی در مقایسه با تیمار شاهد شد. در پرندگان تحت تیمار‏های آنتی‏بیوتیک و پروبیوتیک تخمیری قابلیت هضم ایلئومی انرژی خام نسبت به تیمار شاهد بهبود یافت (05/0?p). تفاوت سطح بیان ژن کبدی igf-i بین تیمارهای آزمایشی معنی‏دار نبود؛ ولی از نظر عددی مقدار آن در تیمارهای آنتی‏بیوتیک و پروبیوتیک تخمیری نسبت به تیمارهای شاهد و پروبیوتیک تجاری بالاتر بود. نتایج این مطالعات نشان داد که پروبیوتیک حاصل از ضایعات تخمیرشده طیور می‏تواند ضمن کاهش جمعیت باکتری‏های بیماری‏زا در دستگاه گوارش، سبب بهبود عملکرد رشد و فیزیولوژیکی جوجه‏های گوشتی شده لذا به‏عنوان جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک‏ها معرفی شود.

این آزمایش برای مقایسه اثر محدودیت غذایی و تغذیه وعده ای روی عملکرد، خصوصیات لاشه و ترکیبات خون در جوجه های گوشتی نر انجام شد. جوجه ها در هفته اول بعد از هچ بصورت آزاد تغذیه شدند. برنامه های محدودیت غذایی از 7 تا 14 روزگی یا 7 تا 21 روزگی اعمال گردید. جوجه ها در تیمار 1 در کل آزمایش بصورت آزاد تغذیه شدند (al). پرندگان در تیمار های 2 و 3 تحت تاثیر محدودیت غذایی کمی براساس نیازهای انرژی نگهداری (qfrm) یا 50% رشد (qfrg)، قرار گرفتند. پرندگان در تیمار های 4 و 5 تحت تاثیر محدودیت غذایی براساس برنامه تغذیه وعده ای از 7 تا 14 روزگی (mf14) یا 7 تا 21 روزگی (mf21) قرار گرفتند. 5 تکرار حاوی 12 جوجه گوشتی برای هر تیمار در نظر گرفته شد. در انتهای دوره آزمایش نتایج نشان داد که گروه های محدودیت غذایی کمی (qfrm و qfrg) در مقایسه با (al) یا (mf) افزایش وزن کمتری داشتند (0/05>p). جوجه های گوشتی تحت تاثیر برنامه های محدودیت غذایی کمی خوراک کمتری در مقایسه با جوجه های گوشتی (al) و (mf) مصرف کردند (0/05>p). اختلاف معنی داری بین گروه های (al) و (mf) در میزان افزایش وزن و مصرف خوراک مشاهده نگردید. در انتهای آزمایش، ضریب تبدیل غذایی برای پرندگان گروه (mf14) بهبود یافته بود. وزن لاشه بطور معنی داری در گروه شاهد نسبت به گروه های محدودیت کمی بیشتر بود اما از لحاظ آماری اختلافی با گروههای (mf) نداشت. وزن چربی حفره شکمی، وزن بطن راست و نسبت وزن بطن راست به دو بطن (شاخص آسیت) تحت تاثیر برنامه های محدودیت غذایی قرار نگرفته بود. ترکیبات خون از قبیل تری آسیل گلیسرول، کلسترول، لاکتات دهیدروژناز (ldh) و هماتوکریت تحت تاثیر رژیمهای غذایی قرار گرفته بودند (0/05>p). نتایج این آزمایش نشان داد که محدودیت غذایی کمی از 7 تا 14 روزگی منجر به کاهش عملکرد و وزن لاشه در جوجه های گوشتی شد. تغذیه وعده ای از 7 تا 14 روزگی یا 7 تا 21 روزگی اثر منفی روی عملکرد و وزن لاشه در جوجه های گوشتی نداشت.