مقدمه: هدف این مطالعه تدوین یک شاخص بومی رفاه اجتماعی با ابعاد مختلف، ارزیابی روند رفاه اجتماعی با استفاده از آن و بررسی مهمترین عوامل مرتبط با آن می باشد. روش: نخست شاخصی برای سنجش رفاه اجتماعی در ایران و متناسب با شرایط این کشور طراحی شد و سپس روند رفاه اجتماعی در 44 سال اخیر از 1347 تا 1390 اندازه گیری گردید. ابعاد شاخص رفاه اجتماعی به روش دلفی انتخاب و با تحلیل عاملی اکتشافی مناسب تشخیص داده شدند. برای ترکیب ابعاد، مقادیرآنها به نمره z استاندارد شدند. برای آزمون تحلیل حساسیت از جدول وزنی یکسان و تورش دار استفاده شد. سپس با استفاده از روش رگرسیون برداری با وقفه های توزیعی عوامل موثر بر شاخص جدید بررسی و تحلیل گردید. یافته ها: با توجه به طولانی بودن دوره بررسی، شاخص رفاه اجتماعی فراز و فرودهای بسیاری را تجربه کرده است اما بطور کلی شیب شاخص تا اواسط دوره کاهشی و بعد از آن افزایشی بوده است. بر اساس شاخص رفاه اجتماعی، بهترین و بدترین عملکرد به ترتیب مربوط به سالهای1351 و 1368 می باشد. علاوه براین، نتایج نشان داد که شاخص های رفاه سن و شاخص رفاه اقتصادی در طول سه برنامه توسعه یعنی 1368 تا 1382 تغییر چندانی نکرده اند اما شاخص ترکیبی رفاه اجتماعی به دلیل داشتن ابعاد و بیانگرهای بیشتر و متنوع تر، تغییرات رفاه اجتماعی را بهتر نشان می دهد. استان یزد و استان سیستان و بلوچستان به ترتیب بهترین و ضعیف ترین عملکرد را در شاخص رفاه اجتماعی استان های کشور به خود اختصاص دادند. همچنین در بین عوامل موثر بر شاخص رفاه ایران، صنعتی شدن در بلندمدت بیشترین تاثیر را بر آن داشته است. بحث: انتظار می رود نتایج این پژوهش در زمینه ساخت شاخص بومی رفاه اجتماعی ایران، امکان ارزیابی و پایش مستمر سیاست ها و برنامه های رفاه اجتماعی را میسر سازد.

زمینه: شیوه زندگی سالم منبعی ارزشمند برای کاهش شیوع و تاثیر مشکلات بهداشتی و ارتقای سلامت، تطابق با عوامل استرس زای زندگی و بهبود کیفیت زندگی است. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت با کیفیت زندگی دانشجویان می باشد. روش: در مطالعه حاضر، 140 دانشجو با روش غیر تصادفی سهمیه ای انتخاب و با پرسشنامه sf36 و پرسشنامه سبک زندگی ارتقادهنده سلامت مورد آزمون قرار گرفتند. داده ها به وسیله نرم افزار spss و با آزمونهای آنالیز واریانس یکطرفه، همبستگی اسپیرمن، تی تست و تحلیل رگرسیون تحلیل شدند. یافته ها: بین سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت و کیفیت زندگی دانشجویان رابطه معناداری وجود داشت. از میان شش بعد رفتارهای ارتقادهنده سلامت، مسئولیت پذیری در مقابل سلامت خود، بیشترین و مدیریت استرس کمترین امتیاز را دریافت کردند. از میان هشت بعد کیفیت زندگی، عملکرد جسمی بیشترین و محدودیت در ایفای نقش ناشی از وجود مشکلات جسمانی، کمترین امتیاز را به خود اختصاص داده است. نتیجه گیری: متغیر سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت پیش بینی کننده مناسبی برای کیفیت زندگی دانشجویان می باشد. کلید واژه ها: سبک زندگی، سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت، کیفیت زندگی، دانشجویان

اهداف: این پژوهش به تعیین اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر رضایت زناشویی زوج¬های جوان پرداخته است. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی بوده که با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفته است. به این منظور در این مرکز با استفاده از فراخوان، داوطلبانی که حائز شرایط بودند به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و آزمایش تقسیم گردیدند. تعداد آزمودنی¬ها بعد از ریزش60 نفر بوده که از این میان سهم گروه مداخله 28 نفر و سهم گروه کنترل 32 نفر می¬باشد. گروه¬ مداخله در 8 جلسه آموزش مهارت های زندگی شامل خودآگاهی، حل مسأله، تصمیم گیری، ارتباطات موثر و ابراز وجود شرکت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله¬ای دریافت نکردند. ابزار این مطالعه پرسشنام? زوجی انریچ است. جهت تجزیه و تحلیل داده¬ها از آزمون¬های تحلیل کواریانس و آماره¬های توصیفی استفاده گردید. یافته ها: آموزش مهارت های زندگی تأثیر معناداری بر افزایش سطح رضایت زناشویی در زوج¬های جوان داشته است. هم چنین بین میانگین گروه مداخله و کنترل، در متغیر¬های مورد بررسی (رضایت زناشویی، ارتباطات) تفاوت معنی¬دار وجود دارد و آموزش مذکور بر حل تعارض و تحریف¬آرمانی تأثیر معناداری نداشته است. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان گر آن است که آموزش مهارت های زندگی روشی موثر برای افزایش سطح رضایت زناشویی در زوج¬های جوان است.