چکیده یک مدار منطقی ترکیبی، یک شبکه سخت افزاری است که بر مبنای گیت های منطقی طراحی می شود و نیازهای توابع منطقی را برآورده می سازد. برای افزایش کارایی و کاهش هزینه مصرفی در تولید، معیارهای بهینه سازی مانند تعداد گیت و ترانزیستورهای مصرفی در نظر گرفته می شود. روش های مختلفی در این زمینه برای پیدا کردن نقاط کمینه در نظر گرفته شده است، که معروف ترین روش های بهینه سازی روش جدول کارنو و الگوریتم کوئین مک کلاسکی می باشد. این روش های کلاسیک که تاکنون در حوزه ی طراحی مدارهای منطقی دیجیتال ارائه شده اند، برای طراحی مدارهایی با گیت های متنوع و انواع ترکیبات آن ها مناسب نبوده اند و همچنین برای مدارهایی با تعداد ورودی های بیشتر در عمل غیر قابل استفاده می باشند. الگوریتم های تکاملی که به عنوان رهیافتی جدید پس از روش های کلاسیک برای مسئله طراحی مدارهای منطقی دیجیتال مطرح شدند، تا حدی توانسته اند بر مشکلات ذکرشده غلبه کنند. در این الگوریتم ها پارامترهای ورودی مسئله با توجه به تعریفی که از روش های مربوط به هر الگوریتم وجود دارد کدگذاری می شوند و سپس جواب های محتمل در فضای گسترده ای جستجو می شوند تا بهترین جواب که مطابق خواسته صورت مسئله باشد به دست آید. با این همه، رویکردهای تغییر در روش های تکاملی که تاکنون مطرح شده اند دارای مشکل عدم معنا و مفهوم در تعریف صحیح الگوریتم تکاملی هستند. با بررسی این مشکل در این تحقیق، یک روش تغییر جدید شامل تقاطع و جهش، مبتنی بر مفهوم واقعی خواص پیشنهاد شده است. با پیاده سازی این رویکرد تغییر، خواص هر نسل به صورت بهتری به نسل های بعدی انتقال می یابند و مفهوم تکامل بهتر محقق می گردد. نتایج به دست آمده از الگوریتم تکاملی جدید با ایجاد بهبود در همگرایی الگوریتم تکاملی جدید باعث بهینه شدن مدار در سطح گیت و ترانزیستور نسبت به الگوریتم های تکاملی پیشین شده است. کلیدواژه ها : مدارهای منطقی ترکیبی، الگوریتم تکاملی، بهینه سازی مدارهای منطقی ترکیبی.