یکی از شیوه های نویسندگی که به تصفیه ی زبان از واژه های بیگانه و عناصر قرضی می پردازد سره نویسی است که مهمترین هدف آن جلوگیری از آسیب هایی است که این واژگان به ساختار آوایی و استواری زبان وارد می کنند. هر چند بیشترین نویسندگان این شیوه متعلق به قرن های سیزدهم و چهاردهم می باشند اما تاریخچه ی آن بسیار کهن تر از این می باشد. بنابراین نمی توان سره نویسی را شیوه ای نو پدید دانست زیرا در تاریخ ادبیات ایران همواره کسانی به آن پرداخته اند. تأسیس فرهنگستان و اختراع مجعولات را می توان از اساسی ترین مزیت ها و عیب های این شیوه دانست. برخی از نویسندگانی که در شیوه ی سره نویسی قلم زدند برای آن نام هایی از جمله "دری ویژه ی مطلق"، "فارسی بی غش"، "زبان پاک"، "نگارش پارسی پرداخت" و ... انتخاب کرده اند. عوامل متعددی باعث روی آوردن گروهی از نویسندگان، به شیوه ی سره نویسی گردید، عشق و علاقه و تعصب شدید به ایران، آشنا نبودن گروهی از نویسندگان با زبان عربی، گرایش های ناسیونالیستی نشأت گرفته از اروپا، انتشار کتاب دستاتیر و واژه های آن و البته آشنایی گروهی از پژوهشگران با فرهنگ و زبان های ایران باستان از جمله این عوامل می باشد. در این پژوهش شیوه ی و سبک نگارش گروهی از نویسندگان قرن چهاردهم که آثار خود را بر مبنای سره نویسی پرداخته اند مورد بررسی قرار می گیرد. و ضمن اشاره به زندگی آنها، تألیفات شان بر شمرده و تحلیل می شود تا معلوم گردد، این نویسندگان تا چه اندازه به این روش مطلب نوشته اند. همچنین سعی شد که به سئوال هایی از قبیل : 1- عوامل روی آوردن به سره نویسی چه بوده است؟ 2- آیا سره نویسان به جعل لغت دست یازیده اند؟ 3- روش واژه سازی سره نویسانی که بدین کار پرداخته اند چگونه بوده است؟ پاسخ داده شود.