رمان سووشون اثر سیمین دانشور از گران مایه ترین آثار داستانی معاصر محسوب می شود. این پژوهش کوششی است تا نمونه ای از رمان نوپای فارسی را در قالب نظریه ی ادبی ساختارگرایی مورد بازبینی قرار دهد. بر پایه ی نظریات ساختارگرا، آنچه در بافت کلام به کار رفته است خواننده را به ادراک معانی آشکار و پنهان متن رهنمون می سازد. در پژوهش پیش رو زبان و عناصر داستانی رمان سووشون کاویده می شود تا چگونگی اثر گذاری این عوامل برای پیدایی فرم و معنای داستان روشن گردد. تحلیل زبان شناختی از اصول مهم نقد ساختاری است و بررسی آوا، دستور و معنای متن را برای شناخت ساخت و بافت آن راهگشا می داند؛ قوت و ضعف عناصر داستانی هم تعیین کننده ی سبک، نوع و کیفیت اثر داستانی است که زاویه ی دید، پیرنگ، سبک، شخصیت پردازی، لحن و فضا، درون مایه و زمان و مکان از مهم ترین عناصر در مباحث ساختارگرایی و همچنین بارزترین عناصر رمان سووشون به شمار می روند. در این نوشتار پس از مطالعه ی زبانی و نشانه شناسیک رمان؛ عناصر تشکیل دهنده ی رمان به طور مجزا و با تأکید بر ارتباط بین آنها نگریسته می شود.