پژوهش حاضر به منظور مطالعه ی تأثیر دو شدت بار گذاری هرمی مسطح بر قدرت و میزان هورمون های رشد، تستوسترون و کور تیز ول انجام گرفت. بدین منظور 15 آزمودنی مرد با میانگین سنی 41/0±80/18 سال و bmi 28/3±91/21 2 kg/mبه صورت هدفمند انتخاب و به شیوه ی تصادفی در دو گروه تمرینی با بار متوسط (8 نفر) و بار سنگین (7 نفر) جایگزین شدند. پیش از شروع تمرینات، 1rm آزمودنی ها در چهار حرکت پرس سینه، زیر بغل سیم کش، پرس پا و پرس پشت پا اندازه گیری شد. سپس آزمودنی ها شش هفته تمرین مقاومتی به روش هرمی مسطح را اجرا کردند. گروه بار متوسط در ابتدا و پایان هر ایستگاه، با شدت 50% 1rm، یک ست 15 تکراری و در ست-های میانی با شدت 60%1rm ، چهار ست 12 تکراری انجام دادند. گروه بار سنگین در ابتدا و پایان با شدت 80% 1rm یک ست 5 تکراری و در ست های میانی با شدت90%1rm ، چهار ست 3 تکراری انجام دادند. استراحت بین ست ها برای گروه بار سنگین 2 تا 3 دقیقه و برای گروه بار متوسط 1 تا 2 دقیقه و بین ایستگاه ها برای هر دو گروه 4 دقیقه بود. برای رعایت اصل اضافه بار در هفته های دوم و چهارم1rm آزمودنی ها مجدداً اندازه گیری و در بار گذاری اعمال شد. اولین خون گیری روز قبل از شروع تمرینات، دومین خون گیری 48 ساعت بعد از اتمام تمرینات و سومین خون گیری یک هفته بعد از اتمام دوره ی تمرینی گرفته شد. آنالیز نتایج با استفاده از آزمون آ نو ای تکراری حاکی از عدم تفاوت معنی دار در متغیرهای اندازه گیری شده بین دو شدت به کار گرفته شده بود اما قدرت هر دو گروه در پرس سینه و پرس پا در پس آزمون افزایش معنی دار یافت. غلظت هورمون تستوسترون در هر دو گروه افزایش معنی دار یافت اما کورتیزول فقط در گروه بار متوسط افزایش معنی دار یافت و نسبت تستوسترون به کورتیزول در هر دو گروه افزایش غیر معنی دار یافت. غلظت هورمون رشد فقط در گروه بار سنگین کاهش معنی دار یافت اما در دوره ی بی تمرینی 1 هفته بعد از تمرینات در دو گروه کاهش معنی دار یافت. در پایان می توان گفت: با توجه به این که 6 هفته تمرین مقاومتی به روش هرمی مسطح با بار متوسط در قیاس با تمرین با بار سنگین در افزایش قدرت و غلظت هورمون های رشد و تستوسترون برتری نشان داد، می توان بکارگیری شدت متوسط نسبت به شدت سنگین را در الگوی هرمی مسطح، به ورزشکاران مبتدی و مربیان آنها توصیه نمود.

همزمان با توسعه بکارگیری سیستم های فتوولتاییک برای تولید انرژی الکتریکی، بهره گیری از روش های جدید ارزیابی پروژه های بخش انرژی، موضوعی ضروری و غیر قابل اجتناب می باشد. چرا که این پروژه ها و نیروگاه ها از پیچیدگی بالایی برخوردار بوده و متغیرهای تاثیر گذار بر آن ها فراتر از پروژه های متعارف می باشند. در چنین شرایطی، تمرکز بر روش های سنتی ارزیابی پروژه حوزه نیرو ( انرژی الکتریکی) که بیشتر بر فاکتور های هزینه ای تمرکز دارند جوابگوی سنجش کامل این پروژه ها نمی باشد. از این رو روش مهندسی ارزش که اثر بخشی آن در ارزیابی انواع پروژه ها به اثبات رسیده است انتخاب و بکار گرفته شد. هدف اصلی این تحقیق ارزیابی و اولویت بندی پروژه های فتوولتاییک از منظر تحلیل ارزش می باشد. روش تحقیق بکار رفته، شامل بررسی دقیق ادبیات تحقیق، طراحی پرسشنامه و استفاده از مصاحبه های نیمه ساختار یافته می باشد. جامعه آماری تحقیق، کارشناسان سازمان انرژی های نو ایران (سانا) می باشد. بر اساس نتایج تحقیق پنج پروژه قابل تعریف (از منظر امکان سنجی) در کشور شناسایی شد، با تعیین نه معیار اصلی سنجش این پروژه ها ارزیابی آن ها در دستور کار قرار گرفت، بر اساس محاسبه امتیاز هر یک از انواع پروژه های فتوولتاییک ( با بهره گیری از معیار های ارزیابی و تحلیل ارزش)، اجرای سیستم های فتوولتاییک برای منازل مسکونی بیشترین امتیاز را به خود اختصاص داده، همچنین سیستم های فتوولتاییک با کاربری عمومی با اختلاف کمی نسب به پروژه گروه اول، اولویت دوم را کسب نمود. سایر گروه ها از نظر امتیاز پروژه به ترتیب شامل، اجرای سیستم های فتوولتاییک برای مراکز صنعتی، اجرای سیستم های فتوولتاییک برای مناطق دور افتاده و اجرای سیستم های فتوولتاییک در مقیاس بزرگ در یک سایت، طبقه بندی گردید. پس از بررسی و تحلیل اطلاعات و داده های جمع آوری شده ، مشخص گردید که اجرای سیستم های فتوولتاییک برای منازل مسکونی و مراکز عمومی به صورت مشترک مناسب ترین گزینه در شرایط حاضر کشور می باشد.