در این تحقیق طراحی ناوبری یک ربات متحرک صفحه ای برای تولید مسیرهای عاری از مانع بوسیله دو نگرش سنسوری بنام های الگوریتم هدف گرای فازی والگوریتم فازی-ژنتیک با شرط عدم برخورد با موانع استاتیکی دینامیکی بکار رفته است. مزیت اصلی نگرش های سنسوری این است که ربات می تواند با ایمنی کافی در یک محیط دینامیکی حرکت کرده و از برخورد با موانع اجتناب کند. اما عیب اصلی این نگرش به محدودیت سنسورها برمی گردد که این امر موجب گم شدن ربات و نرسیدن آن به هدف، حتی با وجود مسیری آزاد، می شود. در الگوریتم هدف گرای فازی بکار رفته، هدف یابی به عنوان عاملی هدایتی جهت گم نشدن ربات، مورد استفاده قرار گرفته است و الگوریتم حاضر هیچ گونه تضمینی جهت طی شدن کوتاه ترین مسیر به ما نمی دهد. در این روش از سنسورهای با برد کوتاه نظیر سنسورهای نوری مادون قرمزو یا سنسورهای حسی استفاده می شود. همچنین در این روش قوانین فازی صریح برای طراحی حرکت وجود ندارد، به این معنی که اطلاعات درباره موانع از نوع محلی می باشد. در روش فازی-ژنتیک از الگوریتم ژنتیک به منظور بهینه سازی پایگاه قوانین فازی برای تولید مسیری که پارامترهای مورد نظر مسئله را ارضا کند استفاده می شود. در این روش قوانین فازی به صورت صریح تعیین می شوند که شامل دو ورودی و یک خروجی می باشند. ورودی اول از جنس فاصله و ورودی دوم و خروجی از جنس زاویه می باشند. نتایج شبیه سازی در محیط گرافیکی نرم افزار متلب پیاده سازی شده، و صحت نتایج بدست آمده از دو روش ذکر شده در فصل نتایج قابل مشاهده می باشد.