تشکیل کمپلکس الحاقی بین جزء با کمبود الکترون (پذیرنده ی الکترون) به عنوان مثال (سیکلو بیس(پارا کوات- p-فنیلن)و جزء غنی از الکترون (دهنده ی الکترون) به عنوان مثال (1و4-هیدروکسی بنزن، 1و5- دی اکسی نفتالن، 3- بای فنل، 4- بنزیدین،1و4- هیدروکسی بنزن ومشتقات تترا تیا فولوالن(، امروزه توجه بسیاری از شیمیدان ها را به خود جلب نموده است. به این ترکیبات دهنده پذیرنده الکترون، میزبان میهمان گفته می شود. به طور کلی می توان گفت میهمان یک ماده کاتیونی، آنیونی، خنثی از مواد معدنی یا آلی است که درون یک ساختار حلقوی قرار دارد. بین میزبان و میهمان برهم کنش های متفاوتی مانند دهنده پذیرنده، پیوند واندروالسی و پیوند هیدروژنی وجود دارد. به طور معمول به علت انتقال باری که از سمت ترکیبات میزبان به میهمان وجود دارد از ترکیبات میزبان میهمان در ساخت ترکیبات دارای خواص نوری و سنسورها استفاده می شود. اگر چه در دو دهه اخیر مطالعات فراوانی در تشکیل کمپلکس های الحاقی صورت پذیرفته است اما تشکیل کمپلکس الحاقی بین cbpqt+4 و مشتقات تیوفن دار در هیچ جا گزارش نشده بود تا اینکه در مارس سال 2008 میلادی یک سری از [2] رتوکسان های دهنده- پذیرنده تیوفن بر اساس تشکیل کمپلکس الحاقیcbpqt+4 با میهمان های nt-deg پوشیده شده با تری-ایزوپروپیل سولفونات (tipsoft) سنتز شد که n در واقع تعداد تیوفن های میهمان بود که از یک تا سه متغیر است. ومشاهده شد که ماکزیم انتقال بار به میزان قوی به تعداد واحد های تیوفن وابسته است. در این پروژه ترکیبات میزبان میهمان فوق مورد مطالعه تئوری قرار گرفت در بهینه سازی ساختارهای فوق از دو روش هارتری فاک و دانسیته تابع چگالی با مجموعه پایه های6-31g* و6-311g* استفاده شد و ثابت گردید که انتقال بار از میهمان به میزبان به تعداد واحدهای تیوفن وابسته است. برای محاسبه خطاهای بهینه از خطای انطباق سری پایه استفاده شد. جهت تعیین برهم کنش های اتم های میزبان ومیهمان از نرم افزار aim با همان روش ها ومجموعه پایه های قبلی استفاده گردید. نوع بر هم کنش های میان میزبان و میهمان از نوع واندروالسی و پیوند هیدروژنی بود و در نهایت مشخص شد برای ترکیبات میزبان میهمان روش هارتری فاک موثر تر بوده و روش b3lyp برای برهم کنش های از نوع واندروالسی و پیوند هیدروژنی پاسخی به خوبی به روش هارتری فاک ارائه نمی نماید.