شهر کرمانشاه با وسعتی معادل 100000 کیلومتر مربع در سطح یک دشت بین کوهی قرار گرفته است که پهنای آن به 10 کیلو متر و طول آن به بیش از 40 کیلو متر میرسد. جهت گیری شهر، شمالغربی –جنوب شرقی و تابع روند عمومی ناهمواریهای زاگرس است. هدف از این تحقیق، شناسایی فرایندهای مخاطره آمیز در محدوده شهر کرمانشاه است. همچنین شناسایی مناطقی که تحت تاثیر مخاطرات طبیعی همراه با نوع مخاطره در حال حاضر و در آینده مورد تهدید قرار خواهند گرفت. در راستای شناسایی مخاطرات طبیعی( ریزش، گسل، سیل و آبگرفتگی )، با اندازه گیری های میدانی و فرمول تجربی به سنجش و ارزیابی پرداخته شده است. سپس با استفاده از شاخص های اصلی توان محیطی، با تاکید بر پارامترهای ژئومورفواوژیک منطقه از روش تصمیم گیری چند معیاره تاپسیس (topsis ) جهت اولویت بندی سیستم های ژئومورفیک منطقه استفاده شده است. طی این فرایند پس از تفکیک واحدهای ژئومورفیک منطقه(واحد کوهستانی شمالی و جنوبی ، دشت سر ، دشت هموار ، دشت فرسایشی ، دشت سیلابی و مئاندر) با استفاده از شاخص های اصلی ژئومورفیک در قالب 8 شاخص (ریزش ، گسل ، سیلاب ، آبگرفتگی ، شیب ، جنس خاک ، زمین شناسی و کاربری اراضی ) به اولویت بندی آنها جهت انتخاب واحد مناسب توسعه در شهر کرمانشاه پرداخته شد. نتایج نشان دادکه منطقه دشت آبرفتی(b2 ) دارای کمترین مقدار شاخص بدست آمده (349/0 ) اما نزدیک ترین اولویت جهت توسعه آتی شهر و منطقه آبراهه اصلی (d) دارای بیشترین مقدار شاخص بدست آمده (521/0) اما دورترین اولویت است. این اولویت ها با توجه به مقدار عددی شاخص های بدست آمده از مدل تاپسیس است. نسبت شاخص عددی منطقه b2)) در حدود دو برابر منطقه (d) است و این مقدار بیانگر فاصله معنی دار در تعیین اولویت توسعه آتی شهر می باشد که باید از دید مدیران شهری دور نماند. واژگان کلیدی : ژئومورفولوژی، کرمانشاه، توسعه کالبدی، مدل topsis-1-