سبک شناسی از علوم ادبی است که امروزه اهمیت خاصی یافته است و یکی از شیوه های مهم برای پی بردن به ویژگی های یک اثر، تحلیل سبک شناختی آن بر اساس زبان و ویژگی های ادبی و فکری است. سبک عهد سلجوقی با روی کار آمدن سلجوقیان در قرن ششم شکل گرفت که حد واسط سبک خراسانی و عراقی است. مختصات شعری شاعران عهد سلجوقی از نظر بنیان زبان همان زبان خراسانی است اما از نظر فکری و به ویژه از نظر مختصات ادبی تحول عظیمی را داشته است که مهمترین آن تغییر قالب قصیده به غزل و دگرگونی مضمون از مدح و ستایش به عشق و عرفان بود. در رساله ی حاضر علاوه بر بحث درباره ی واژه ی سبک و تعاریف آن به بررسی سبک عهد سلجوقی و مختصات آن، تحلیل سبک شناختی اشعار چهار شاعر بزرگ این عهد (سنایی، انوری، مسعود سعد و ظهیر الدین فاریابی) و مقایسه ی غزل شاعران عهد سلجوقی و غزل سبک عراقی پرداخته ایم. با وجود برخی اشتراکات تفاوت های عمیقی بین غزل دو دوره وجود دارد که تحول سبک را به خوبی نشان می دهد.