فرهنگ حاکم بر هر جامعه، نقش تعیین کننده ای در تمامی جنبه های زندگی فردی و اجتماعی انسانها داشته و مراکز فرهنگی به عنوان بستر شکل گیری روابط ساده و پیچیده اجتماعی شهروندان، گفتگوی میان انجمنها، تشکلهای خصوصی ومحلی، بسترساز تعاملات اجتماعی در یک جامعه بوده است. عصر حاضر که عصر علم و تکنولوژی است و فرهنگ و هنر رکنی از آن، شناساندن هر چه بیشتر اصالت و محتوای گذشته این سرزمین به علاقمندان به خصوص نسل جدید از بزرگترین اهداف فرهنگی محسوب می شود. اصفهان نیز به عنوان یکی از مهمترین مناطق که بخش عظیمی از فرهنگ و هنر کهن ایرانی را درون خود جای داده و همچنین پایتخت فرهنگی جهان اسلام در سال 2006 میلادی (1385 هجری شمسی) برگزیده شده است، کمبود مکانی برای به تصویر کشیدن این تاریخ و هنر بسیار احساس می شود، بر این اساس فکر طراحی و ایجاد مرکز فرهنگ و هنر اصفهان در کنار گنجینه ای با ارزش (میدان عتیق اصفهان) در جهت افزایش تعاملات اجتماعی، در طرح معماری مجموعه و تأثیر آن بر میدان عتیق، به عنوان نیاز حال میدان، اولین گام در جهت تحقق این ایده بود. طراحی مکانی برای تجمع و گردهمایی اقشار مختلف جامعه در جهت تعامل مردم و فرهنگ دوستان با یکدیگر با هدف ارتقاء سطح فرهنگ آنان و توجه به شناخت و درک چگونگی اجتماع پذیری انسان در این مراکز، به عنوان یک فضای عمومی در جهت افزایش حضور مردم و ارتقاء فرهنگ جامعه موثر می باشد. بنابراین در این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی، ابتدا فرهنگ، هنر و اجتماع پذیری و سپس فرهنگسراهای داخلی و خارجی مورد بررسی قرار گرفته اند که در نهایت هدف موردنظر در طراحی که ارتقاء کیفیت کالبدی و عملکردی مرکز فرهنگ و هنر در جهت پاسخگوئی به نیازهای اجتماعی انسان و ارتقاء تعاملات اجتماعی است، در یک فضا تأمین شود.