امروزه محیط های آموزشی و به ویژه مدارس ابتدایی کمتر توانسته اند مکان هایی در خور کودکان و موفق در پاسخ گویی به همه ی نیازهای آن ها باشند. این در حالیست که کودکان، بیش از سایر قشرها، در معرض شکل گیری هویت اند و دوره ی دبستان، به مثابه ی خانه ی دوم آن ها، تاثیرات بسزایی در مراحل بعدی زندگی شان دارد. بنابراین توجه به طراحی محیط های یادگیری، با تاکید بر حضور کودک، از رسالت های مهم معماران به شمار می رود زیرا امروزه کمتر کودکی با فضای مدرسه اش تعاملی مثبت برقرار می کند. با توجه به نیاز کودکان به دلبستگی به مکان و پیامدهای مثبت این حس، آن چه در این جا به عنوان مسئله مطرح گردیده، چگونگی طراحی دبستانی است که بتواند تا حد امکان حسی از دلبستگی نسبت به مکان را در پی داشته باشد. در این راستا از مطالعات کتابخانه ای به همراه مشاهدات میدانی استفاده شده است و همچنین تلاش بر آن بوده که نوع نگاه به موضوع، بخشی نباشد و به تمامی ابعاد طراحی توجه شود. از دیدگاه روان شناسی محیط دلبستگی به مکان شامل سه بعد انسان، فرآیند و مکان می باشد که سعی شده است با بررسی این ابعاد، احکامی برای طراحی دبستان ارائه گردد. همچنین تاکید این پروژه برروی بعد مکان و رویدادپذیری فضاها به عنوان عاملی در جهت ارتقای حس دلبستگی کودکان به مدرسه بوده است. در نهایت دستاوردهای این پژوهش می تواند به تبیین احکامی در زمینه طراحی مدارس ابتدایی منجر شود تا راهنمایی برای طراحان دیگر نیز باشد.