چکیده: کشور عربستان صرف نظر از یک مقطع حساس تاریخی که در آن ظهور اسلام واقع شد، در طول دوران و ادوار گذشته در حاشیه قرار داشت و آن زمان چندان توجهی به این سرزمین خشک و لم یزرع نبود . به خاطر بافت سنتی که داشت بین قبایل رقابتهایی برای تصاحب زمین و یا کسب قدرت و تحکم بر یکدیگر وجود داشت. تا اینکه در قرن دوازدهم ه.ق در طی برخوردهایی که در این سرزمین به وقوع پیوست آل سعود توانستند به یک وحدت و همبستگی دست یابند و کل سرزمین عربستان را در اختیار خود درآورند. مهمترین دغدغه های این رساله پاسخ به این سوال ها می باشد که محمد بن عبدالوهاب در شکل گیری حکومت آل سعود چه نقش و جایگاهی داشت؟ همچنین مسائل دیگر چون سیاست امپراتوری عثمانی در برخورد با اقدامات امرای نجد، اوضاع سایر سرزمین ها و قدرت های محلی و منطقه ای چون ایران در این عصر چگونه به پیش بردن قدرت آل سعود کمک کرد؟ و دیگر اینکه سیاست های دول استعمارگر و حضورشان در منطقه چه تأثیری در پیدایش و رشد این سلسله داشت. پس از ایجاد پیمان میان محمد بن سعود و محمدبن عبدالوهاب، آشفتگی سیاسی در عربستان که برخاسته از درگیری عناصر تاثیر گذار شرفای مکّه، ریاض و بنی خالد بود شرایط را برای توسعه قلمرو حکام جدید فراهم ساخت. از طرفی سیاست منفعلانه عثمانی در برابر حوادث نجد و عدم توجه کافی به امور سرزمین های تحت سلطه اش بخصوص پس از کاسته شدن تحرکات ایران در منطقه عتبات و حرمین شریفین به دلیل بحران های سیاسی که بعد از مرگ نادرشاه در ایران به وجود آمده بود، موجب شد تا سعودیان راحت تر بتوانند دامنه حملات خود را گسترش دهند و به سرزمین های خارج از عربستان نیز دست درازی کنند. در این پژوهش به عنوان یک پژوهش علمی- تاریخی، از دو روش توصیفی و تحلیلی استفاده گردید، که در آن از مطالعات کتابخانه ای و مکتوبات مرتبط با موضوع استفاده شده است. واژه های کلیدی: عربستان سعودی، محمدبن عبدالوهاب، آل سعود، محمدبن سعود، عبدالعزیزبن سعود، دولت عثمانی، دولت ایران