در این جستار، رویکرد امنیتی اسرائیل نسبت به برنامه هسته ای ایران قبل و بعد از انقلاب اسلامی ایران با رهیافت نظری موازنه تهدید مورد بررسی قرار خواهد گرفت؛ و این پرسش اساسی مطرح می گردد که چرا رویکرد امنیتی اسرائیل نسبت به برنامه هسته ای ایران بعد از انقلاب اسلامی تغییر کرده است؟ در این راستا، فرضیه ی پژوهش این گونه مطرح گردید که برداشت اسرائیل از تهدیدزا بودن برنامه هسته ای ایران بعد از انقلاب اسلامی موجب اتخاذ سیاست های ضدایرانی آن شده است. روش مورد استفاده در این پژوهش، روش مقایسه ای است؛ یعنی تأثیر چهار متغیر قدرت کلی ، مجاورت، قدرت تهاجمی و نیات تهاجمی ایران طی دوره های قبل و بعد از انقلاب بر احساس تهدید اسرائیل از برنامه هسته ای ایران باهم مقایسه می شود و مشخص می گردد که تغییر کدام یک از متغیرهای فوق باعث تغییر سیاست امنیتی اسرائیل در قبال ایران بعد از انقلاب شده است . یافته های پژوهش پس از بررسی دلیل تغییر رویکرد اسرائیل نسبت به برنامه هسته ای ایران بیانگر آن است که به لحاظ متغیرهای قدرت کلی و مجاورت جغرافیایی تغییر زیادی در وضعیت ایران نسبت به قبل از انقلاب رخ نداده است و به لحاظ قدرت تهاجمی و نیات تهاجمی وضعیت ایران متفاوت شده است و این باعث احساس تهدید اسرائیل گردیده است. اگر توانمندی هسته ای ایران به متغیرهای فوق افزوده شود احساس تهدید اسرائیل مضاعف می گردد. بنابراین رویکرد اسرائیل نسبت به برنامه هسته ای ایران در مقایسه با قبل از انقلاب تغییر کرده است.