ذرت پس از گندم و برنج، مهمترین ماده غذایی دنیا است. این پژوهش به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف روی و تراکم کاشت بر عملکرد و کیفیت علوفه ی ذرت سینگل کراس 704 در تابستان سال زراعی 1391 در مزرعه آزمایشی هنرستان کشاورزی شهرستان رامهرمز انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی که فاکتور اول سطوح مختلف سولفات روی خشک (0، 50، 100، 150کیلوگرم در هکتار) و فاکتور دوم سطوح مختلف تراکم (80، 90، 100، 110 هزار بوته در هکتار) با سه تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که اثر اصلی سولفات روی و تراکم، تاثیر معنی داری بر اکثر صفات مورد بررسی داشت. بیشترین و کمترین عملکرد علوفه تر با مصرف 150 کیلوگرم سولفات روی در هکتار به مقدار 3/4432 گرم در متر مربع و عدم مصرف سولفات روی به مقدار 3/3329گرم در متر مربع بدست آمد. با مصرف 150 کیلوگرم سولفات روی بیشترین مقدار پروتئین برگ، ساقه و بلال بترتیب به مقدار 44/6، 27/7 و 77/10 درصد بدست آمد. در تراکم 110 هزار بوته در هکتار، بیشترین عملکرد علوفه تر به مقدار 6/4368گرم در متر مربع و کمترین عملکرد علوفه تر بوته نیز در تراکم 80 هزار بوته در هکتار به مقدار8/3292 گرم در متر مربع بدست آمد. در تراکم 110 هزار بوته در هکتار، بیشترین مقدار پروتئین برگ، ساقه و بلال بترتیب به مقدار 69/5، 22/7 و 44/10 درصد بدست آمد. اثر متقابل تراکم و سولفات روی بر فیبر خام برگ، پروتئین خام بلال و درصد روی بلال معنی¬دار بود. بیشترین مقدار پروتئین بلال با مصرف 150 کیلوگرم سولفات روی در هکتار و در تراکم 110 هزار بوته در هکتار به مقدار 41/11 درصد بدست آمد.

به منظور مطالعه اثر سطوح مختلف هورمون سیتوکنین و نیتروژن بر برخی صفات فیزیولوژیک، عملکرد و اجزاء عملکرد دانه گندم در شرایط تاریخ کاشت توصیه شده (بدون تنش) و تاریخ کاشت دیرهنگام (تنش گرمای پایان دوره)، پژوهشی در دو سال زراعی 1390-1389 و 1391-1390 در مزرعه آموزشی پژوهشی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان به اجرا درآمد. این پژوهش در دو آزمایش مستقل هر یک به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام گرفت. آزمایش اول شامل کاشت گندم رقم چمران در تاریخ کاشت توصیه شده ی منطقه (اول آذرماه) و آزمایش دوم، تاریخ کاشت دیرهنگام (30 دی ماه) بود. در هر آزمایش، ترکیب های مختلف چهار سطح نیتروژن (صفر، 75، 150 و 225 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) و سه سطح محلول هورمون سیتوکنین (صفر، 50 و 100 میکرومولار) مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج تجزیه مرکب دو سال نشان داد که نیتروژن در هر دو آزمایش تأثیر معنی داری بر عملکرد بیولوژیک، تعداد سنبله در متر مربع، تعداد سنبلچه در سنبله، تعداد دانه در سنبله، طول سنبله و درصد پروتئین نشان داد و بر ارتفاع بوته فقط در شرایط تاریخ کاشت توصیه شده (بدون تنش) معنی دار بود؛ اما بر وزن هزار دانه اثر معنی دار نشان نداد. اثر متقابل نیتروژن و سیتوکنین عملکرد و درصد پروتئین دانه را در شرایط تاریخ کاشت توصیه شده (به ترتیب 3/6133 کیلوگرم در هکتار و 9/14 درصد) در سطح احتمال خطای پنج درصد افزایش داد. نیتروژن در شرایط تاریخ کاشت دیرهنگام (تنش گرما) در سال های اول و دوم، اثر معنی داری در سطح احتمال خطای یک درصد بر عملکرد دانه (به ترتیب 7/3874 و 1/4089 کیلوگرم در هکتار) نشان داد. اثر سیتوکنین در سال اول در شرایط تاریخ کاشت توصیه شده (بدون تنش) باعث افزایش معنی دار عملکرد دانه (7/4856 کیلوگرم در هکتار) و وزن هزاردانه (41 گرم) گردید و در شرایط تاریخ کاشت دیرهنگام (تنش گرما) باعث افزایش معنی دار وزن هزار دانه (2/30) شد.