یکی از محوری ترین مضامین متبلور در ادبیات موضوع زن است. کم تر شاعری را می یابیم که به این موضوع گریزی نزده باشد و تصویری از آن در شعرش تجلی نیافته باشد. تصویر زن در ادب سنتی فارسی و قدیم عربی هماره تصویری حسی است و این تصویر صبغه ای زن ستیز دارد . پرداختن به ویژگی های معنوی بانوان در شعر شاعران اندک و وصف معشوق و سخن از او وجه غالب و تبلور زیباترین تصاویر از زن است که آن هم در بیشتر موارد در راستای لذت جویی های مردان بوده است. این روند تا دوره ی مشروطه در ایران و عصر نهضت عربی ادامه دارد. در این دوران نگرش شاعران و نویسندگان به زن تغییر کرده و به او به عنوان یک موجود انسانی و انسان ساز نگریسته می شود. در این دوران بر اثر ارتباط شرق با غرب مسائلی نوین در باب زنان چون حقوق و آزادی آنها ، حجاب ، برابری زن ومرد، تربیت و علم آموزی زنان و . . . به حوزه ی ادبیات فارسی و عربی وارد می شود. مسائلی مانند حقوق زنان، مسأله ی چند زنی، آزادی زنان، حجاب و عفاف، حضور در جامعه، توجه به تربیت و علم آموزی زنان و بیان تصاویری از جلوه های زن مانند مادر، همسر، دختر، دختران یتیم و فقیر، معشوقه، بانوی آرمانی و وصف بانوان حقیقی از نقاط مشترک در شعر احمد شوقی، حافظ ابراهیم، ملک الشعرای بهار و پروین اعتصامی است که ما برآنیم در این پژوهش به صورت تطبیقی و جداگانه آنها را بررسی کنیم.