قوام الدین بن زین الدین شیرازی، معمار دوره تیموریان، از بزرگترین معماران ایران در دوره فعالیتش در طی سالهای 813- 842 ه.ق با حمایت دو هنرپرور مهم آن عصر، شاهرخ و همسرش گوهرشاد، بناهای باشکوهی در خراسان بزرگ ساخت. آثار منسوب به او عبارت است از: خانقاه و مدرسه ای در هرات، مسجد گوهرشاد مشهد، مجموعه معروف به مصلای گوهرشاد (شامل مسجد و مدرسه و مقبره) در هرات، مقبره خواجه عبدا.. انصاری در گازرگاه هرات، مدرسه غیاثیه خرگرد خواف. قوام الدین تنها معماری است که از میان همه معماران اعصار و ادوار مختلف در متون ادبی از او نام برده اند و این موضوع قدر و منزلت این استاد را در نزد دیگر ادیبان و فرهیختگان عصر خویش آشکار می کند. او با تسلط به علوم مختلفی چون نجوم، ریاضیات، هندسه و آشنایی به هنرهایی چون کاشی کاری و با آگاهی از رمز و راز نهفته در ترکیب رنگ ها، همواره به خلق آثاری فاخر، پایدار و در خور کمالات متعالی انسانی همت گماشت. این رساله بر آن است با توجه به منابع تاریخی عصر تیموری و از جمله تذکره ها و نیز مطالعات جدید در خصوص تاریخ هنر و معماری عصر تیموری همراه با بررسی های انجام گرفته درباره بناهای تاریخی منسوب به قوام الدین شیرازی به ردیابی سبک معماری قوام الدین از یکسو و نقش و جایگاه ایشان در معماری عصر تیموری بپردازد.