بیش از شش دهه از زمان انتشار اثر مهم و ماندگار « ادوین اچ ساتلرلند» تحت عنوان «جرم یقه سفیدی» می گذرد. وی این موضوع را به اعتبار اهمیت آن برای جامعه مدنی آمریکا تشریح کرد و در این مسیر، آغازگر اهتمام و انجام پژوهش های جرم شناسانه عمیقی شد که بعدها از سوی جرم شناسان بزرگی دنبال گردید. براساس دیدگاه جرم شناسان، «بزهکاران یقه سفید» که اصولاً فاقد وجدان اخلاقی اند، از یک سو از توان و استعداد بزهکاری بسیار زیادی برخوردارند و از سوی دیگر، میزان سازگاری و قابلیت اجتماعی آنان نیز بالا است. همین امر مبین آسیب های احتمالی ناشی از حالت خطرناک این بزهکاران خوش سیما است. به رغم توسعه گستره پاسخ ها و تنوع بخشی به آنها و همچنین سازوکارهای جانشین که در مواجهه با جرایم یقه سفید مورد استفاده قرار می گیرد، این رهیافت های جدید مورد توجه نظام حقوقی ایران قرار نگرفته که با توجه به ویژگی های بزهکاران یقه سفید و عدم کارایی ضمانت اجراهای کلاسیک در برخورد با آنها، نیازمند تدابیر تقنینی ویژه ای در این خصوص می باشیم.