برخی از کنش ها و واکنش های امیرالمومنین7گاه برای مریدان و دوستداران ایشان نیز قابل تحلیل نیست. زیرا با روال عمومی، مردم پسند و متعارفِ شیعیان همگون نبوده، موجب تعجب آنان می شود. رفتارهایی همچون پذیرش درخواست مشاوره به خلفای سه گانه، پاسخگویی به پرسش توحیدی در میانه ی نبرد جمل، تأخیر چند ماهه ی در نبرد صفین با وجود آمادگی سپاه صد هزار نفری ایشان، از این موارد هستند. این شیوه ی تعامل، با شیوه ی رایج سیاستمداران و رهبران جامعه متفاوت است. این نوشتار برآن است تا برای فهم این رفتارها راه حل ارائه کرده، آن را بر دو گزاره بنیادین پایه گذاری نماید: یکی شناختِ صحیحِ وظیفه ی هدایتگریِ امام به عنوان حجت الهی؛ و دیگری، دید فرازمند امام نسبت به آفریدگان الهی. به همین روی، رفتار امام در نظام هدایت الهی تحلیل شده است نه از زاویه نگرش سیاست مداران. بنابراین مواردی را که ما مهم می شماریم، امام مهم نمی شمارد. یعنی در شناخت مصادیق اهم و مهم، بینش امیرالمومنین7 با ما تفاوت دارد و ایشان وظیفه ی هدایتگری خود را به عنوان حجت الهی نسبت به همه ی افراد جامعه به انجام می رساند.