یکی از رایج¬ترین شیوه¬های بیان در قرآن کریم، اسلوب استفهام است. این اسلوب در بیان عواطف و حالات درونی انسان و رساندن معنای بسیار با لفظی اندک و دعوت مخاطب به راه صحیح با لطیف¬ترین حالت، از سایر اسالیب انشا قوی¬تر می¬باشد. در سراسر قرآن حدود 1260 مورد استفهام آمده است و در اغلب این موارد استفهام در معنای حقیقی خود به کار رفته است، اما دسته¬ای از این استفهام¬ها در معنای دیگری آورده شده¬اند که اندیشمندان مسلمان به ویژه مفسران در پی کشف اغراض نهفته در ورای استفهام¬های قرآن بوده¬اند. از این رو این پژوهش سعی دارد استفهامات سه جزء دوم قرآن از دیدگاه مفسران شیعی را مورد بررسی قرار دهد. بدین گونه که در ابتدا به معرفی تفاسیر مهم علمای شیعه و ذکر ویژگی¬های آنها پرداخته و سپس اغراض بلاغی و زیبایی¬های استفهام را در سه جزء دوم قرآن کریم از دیدگاه مفسران شیعه مطرح می¬نماید. نتیجه این که این استفهام ها اغلب در معنای یکسانی نیامده است وبیشتردر معانی انکار،تقریع،توبیخ وتعجب به کار رفته است .همچنین مفسران با هم در برداشت خودازمعانی استفهام اتفاق نظر ندارند و این امر به ذوق ادبی ایشان مربوط است.