منطقه میزدج یکی از مراکز سکونت در ایران است که در جنوب غربی ایران در امتداد رشته کوه های زاگراس واقع گردیده است. ساختار سیاسی، اجتماعی آن دارای ویژگی های قومی، فرهنگی و زبانی مخصوص به خود است و در قالب جامعه ی یکجا نشین جای می گیرد. میزدج یکی از محال اربعه¬ی چهار محال است که به دلیل موقعیت خاص خود از گذشته های دور مورد توجه حکام و پادشاهان بوده است. کشف بقایای انسانهای نخستین در کوه¬های بختیاری، قدمت این منطقه را به هزاره های قبل از میلاد می¬رساند. در دوران حکومت اتابکان لر این منطقه به عنوان یکی از مناطق با اهمیت اتابکان لر بزرگ مورد توجه قرار گرفته، و رشد و پیشرفت فراوانی داشته است. در دوران صفویان نیز به دلیل ارتباط تنگاتنگی که این منطقه با پایتخت صفویان داشته مورد توجه پادشاهان صفوی قرار گرفته و به عنوان مرکزی برای تفریح و شکار مورد استفاده حاکمان بوده است. میزدج در دوران قاجاریه نیز نقش فعالی در عرصه تحولات کشوری ایفا کرد، به این ترتیب که همزمان با استبداد محمد علی شاه قاجار، خوانین بختیاری و مردم میزدج به رهبری سردار اسعد از میزدج و خاک بختیاری حرکت کرده و به طرف اصفهان و تهران لشکر کشیده و استبداد محمد علی شاهی را سرنگون و حکومت مشروطه را زنده نگه داشتند. این پژوهش درصدد است با روش توصیفی¬ـ تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه¬ای و همچنین تحقیقات میدانی به بررسی اوضاع سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی میزدج از آغاز تا دوران معاصر بپردازد.