نورونها و سلولهای گلیال سیستم عصبی مرکزی در بزرگ سالان از سلولهای نیایی و پیش ساز درونزاد تولید میشوند. این سلولهای پیش ساز میتوانند در پاسخ به جراحات فعال شوند ولی تواناییشان برای تکثیر، مهاجرت، تمایز و بقا به منظور جایگزینی سلولهای ازدست رفته و بازگرداندن آن ها به عملکرد طبیعی ناکافی هست. تحریک سلولهای پیش ساز برای پاسخ دهی توسط فاکتورهای خارجی یک راهکار مفید برای درمان جراحات سیستم عصبی مرکزی و آسیبهای سلولهای عصبی و اختلال در میلین سازی میباشد. تحقیقات گذشته نشان میدهد که رهاسازی فاکتور مهارکننده لوسمی در ناحیه تحت بطنی باعث تحریک خودنوزایی سلولهای بنیادی نیایی و تمایز آن ها به سلول¬های پیش ساز گلیال پارانشیمی میشود. در مطالعات قبلی بیان lif و اثرات آن محدود به سلولهای بنیادی عصبی ناحیه تحت بطنی بوده است. در مطالعه حاضر موشهای صحرایی ترانسژنیک با بیان بالای lif تحت تأثیر پروموتور نستین در سلولهای بنیادی عصبی ناحیه تحت بطنی و شکنج دندانهدار هیپوکامپ تولید شد. در این مطالعه مشاهده شد که بیان بالای فاکتور مهارکننده لوسمی در هیپوکامپ همراه با افزایش سطح ژن های شاخص سلولهای بنیادی عصبی شامل vimentin و neurod2 بود. افزایش سلولهایegfp مثبت و سلولهای پیش ساز الیگودندروسیت در هیپوکامپ موشهای ترانسزنیک نشاندهنده تکثیر سلولهای پیش ساز الیگودندروسیت در هیپوکامپ می باشد. اثرات مفید lif بر روی سلول¬های بنیادی عصبی و بقا نورونها نشان دهنده اثر محافظتی lif می باشد که می توان امید داشت این ترکیب در درمان اختلالات میلین سازی و جراحات عصبی به کار برده شود.