مطالعه احساس ناامنی زنان در محیط کار با استفاده از رهیافت کیفی (تفسیرگرایی اجتماعی) هدف پژوهش حاضر می باشد، در این راستا با 37 نفر از زنان شاغل(پرستاران بهیاران و کمک بهیاران) در بیمارستان های خصوصی و دولتی شهر اصفهان مصاحبه گردید. روش پژوهش حاضر روش شناسی کیفی است و از تکنیک مصاحبه عمیق و نیم ساخت یافته، مشاهده، مشاهده مشارکتی استفاده گردید. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات، تکنیک های نظریه داده بنیاد مورد استفاده قرارگرفت. این روش شامل پنج رویه است و در نهایت با استفاده از مقوله های حاصل از سه مرحله کدگذاری (باز، محوری و گزینشی) به یک الگوی پارادایمی دست یافته شد. یافته های بدست آمده در قالب شرایط علّی، استراتژی ها و پیامدها ارائه گردید. چرخه معیوب اجتماعی شدن، منش اجتماعی، دست های ناتوان قانونی و ویژگی های حاکم بر کادر درمانی از مهم ترین دلایل و شرایط علّی احساس ناامنی زنان از سوی مردان می باشد. ویژگی های محیطی- فردی و بن بست های اجتماعی، به ترتیب به عنوان شرایط مداخله گر و شرایط زمینه ای در این پژوهش محسوب شدند. شگردهای مواجهه؛ و فرسایش (روانی، اجتماعی، شغلی، اعتقادی و خانوادگی) نیز در قالب استراتژی ها و پیامدهای چنین مسئله ای کشف گردیدند. بدین ترتیب با تحلیل مصاحبه های 37 نفر از زنان شاغل در بیمارستان ها(پرستار، بهیار و کمک بهیار)، خط داستان احساس ناامنی زنان در بیمارستان با استفاده از نظریه داده بنیاد و با در نظر گرفتن مفاهیم اولیه و مقولات محوری، در قالب هسته مرکزی ضعف در بسترهای اجتماعی، قانونی و سازمانی کشف شد.