پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر سلامت روان و سرزندگی زنان مبتلا به ام اس انجام شده است. طرح پژوهش از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه آزمایش و گروه کنترل و جامعه آماری شامل کلیه زنان عضو انجمن ام اس شهر دزفول در سال 1392 بود. از این جامه تعداد 30 نفر با توجه به ملاک های ورود که شامل شدت بیماری در حد خفیف، سن 40-20 سال و تحصیلات حداقل دیپلم، وضعیت اقتصادی- اجتماعی متوسط و هم چنین ملاک های خروج که شامل عدم تمایل به شرکت در جلسات، فاقد بیماری های روانی مثل اسکیزوفرنی و اختلال شخصیت بودند، به صورت روش تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار بکار رفته در پژوهش شامل پرسشنامه سلامت روانی و مقیاس سرزندگی بود که آزمودنی ها در پیش آزمون و پس آزمون به آنها پاسخ دادند. گروه آزمایش 8 جلسه تحت درمان مبتنی بر کیفیت زندگی به شیوه گروهی قرار گرفت. اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نتایج حاصل از تحلیل مانکوا نشان داد که سلامت روان و سرزندگی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافته است و بین دو گروه از لحاظ متغیرهای وابسته تفاوت معنی دار وجود دارد (001/0p<). بنابراین، نتایج حاصل نشان می دهد که درمان مبتنی بر کیفیت زندگی که از ترکیب روان شناسی مثبت نگر با رویکرد شناخت- رفتاری شکل گرفته، می تواند سلامت روان و سرزندگی زنان مبتلا به ام اس را افزایش دهد.