میلگردهای تقویتی موجود در سازه های بتن مسلح از طریق چسبندگی و مهار بتن استحکام لازم را بوجود می آورند. خرابی فولاد و یا بتن می تواند این اثر را کاهش دهد. بنابراین دوام سازه های بتنی بستگی به مقاومت بتن در برابر عوامل فیزیکی و شیمیایی و توانایی آن برای محافظت از میلگردها در برابر خوردگی دارد. مسئله خوردگی آرماتورهای فولادی از بزرگترین چالش هایی است که از دیدگاه پایداری و دوام سازه های بتن مسلح مطرح می باشد، این خوردگی می تواند حتی قبل از اجرای سازه های بتن مسلح در آرماتورهای مصرفی رخ دهد. در این پایان نامه هدف بررسی چسبندگی بتن خود تراکم و میلگرد خورده شده است، برای این منظور در ساخت بتن خود تراکم از میکروسیلیس و پودر سنگ آهک به عنوان پرکننده و همچنین از دو نسبت آب به سیمان 0.35 و 0.4 استفاده شد. میلگردهای مورد استفاده نیز در درصدهای خوردگی 0، 2 و 9 بودند، علاوه بر این برای کاهش اثر خوردگی در چسبندگی بین فولاد و بتن و زنگ زدایی میلگردها از دو روش برس سیمی و سند بلاست استفاده شد. در انتها نتایج تجربی با نتایج مدلسازی با استفاده از نرم افزار abaqus مقایسه گردید. براساس نتایج به دست آمده استفاده از میکروسیلیس با نسبت آب به سیمان پایین چسبندگی بهتری را نشان می دهد، همچنین روش سند بلاست روش مناسب تری جهت زنگ زدایی میلگردهای خورده شده می باشد. مقایسه روش های آزمایشگاهی و تحلیلی نیز تفاوت حدود 20 درصدی را نشان می داد.