خانواده های بیماران روانی از جمله گروههای حاشیه ای بشمار می روند که بار روانی اجتماعی قابل توجهی را تحمل می کنند. این پژوهش تلاش نموده تا ابتدا توصیفی از کیفیت زندگی و انزوای اجتماعی این خانواده ها ارائه دهد و سپس رابطه این دو سازه را در بین خانواده های دارای بیمار روانی و خانواده های فاقد بیمار روانی مورد بررسی قرار دهد. روش این پژوهش از نوع پیمایش می باشد که در آن از پرسشنامه ترکیبی برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. این پرسشنامه حاوی آخرین نسخه «پرسشنامه کیفیت زندگی استاندارد شده اروپایی» و «مقیاس بیگانگی حاشیه گرایی (mos)» است. جامعه آماری این تحقیق، کل خانواده های دارای بیمار روانی و فاقد آن در شهرستان رشت و حجم نمونه متشکل از 484 خانواده (شامل 242 خانواده معمولی و242 خانواده دارای بیمار روانی ساکن شهرو روستا)، است. هنجاریابی مقیاس بیگانگی حاشیه گرایی (mos)با استفاده از روش تحلیل عاملی، حاکی از پایایی در حد69/0 است. نتایج نشان داد در خانواده های دارای بیمار روانی متغیرهای جنسیت، تحصیلات، اشتغال بر انزوای اجتماعی آنان تأثیرگذار است. زنان، بیکاران و افراد تحصیل کرده بیشترین انزوای اجتماعی را دارند. همچنین از نتایج این پژوهش دریافتیم که خانواده های دارای بیمار روانی نسبت به خانواده های معمولی از کیفیت زندگی پایین تری برخوردارند و انزوای اجتماعی خانواده های معمولی بیشتر از خانواده های دارای بیمار است. در نهایت با بررسی انزوای اجتماعی در بین خانواده های دارای بیمار روانی ساکن مناطق شهری و روستایی شهرستان رشت به این نتیجه رسیدیم که در استان گیلان بین انزوای اجتماعی مناطق شهری و روستایی تفاوتی وجود ندارد و خانواده های ساکن در هر دو منطقه، یک سطح انزوای اجتماعی را تجربه می نمایند.