زیورآلات از دیر باز تا کنون نقشی انکار ناپذیر در زندگی انسان ها بر عهده داشته اند و همواره مورد توجه طراحان و صنعتگران این رشته بوده است؛ از همین رو سعی در حفظ و احیای سبک های مختلف جواهرسازی همواره یکی از مهم ترین دغدغه های هنرمندان بوده است. البته امروزه این دغدغه در لابلای جریان های نه چندان ارزشمند معاصر، جایگاه اصلی خویش را از دست داده است و بحث احیای سبک های زیورسازی و همینطور زیورآلات زیبای گذشته، از اهمیت چندانی نزد طراحان و علی الخصوص صنعتگران معاصر برخوردار نیست. از این رو در این پژوهش، محقق سعی بر آن دارد که علی رغم تمامی کمبودهای پژوهشی، که مهم ترین آن فقر منابع مکتوب و منسجم در این زمینه است، به بررسی گوشه ای از تاریخ این هنر، در جهت حفظ و احیای آن در قالب امروزی، بپردازد. آنچه که در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است، بخشی از طوق های گردن آویز فلزی ساخته شده در بازه زمانی اواخر هزاره دوم پیش از میلاد تا قرون اولیه میلادی، در دو حوزه تمدن های ایران و اروپا، می باشد. در این راستا سعی شده است که به پرسش هایی نظیر اینکه کاربرد زیور طوق گردن آویز در بازه زمانی مذکور چه بوده است و یا اینکه فرم ها و نقوش زیور طوق گردن آویز در این فاصله زمانی چگونه بوده است، تا حدی پاسخ داده شود؛ لذا در فصل دوم پژوهش، بخشی از نمونه های قابل دسترسی موجود در چندین موزه بزرگ دنیا، از نظر شکل کلی، تزیینات و بعضا تکنیک های ساخت، مورد بررسی قرار گرفته و به صورت همزمان، به تاریخ هنری، فرهنگی و اعتقادی پیرامون تعدادی از این نمونه ها، به طور خلاصه، پرداخته شده است؛ و در انتها با ارائه طرح های جدید در جهت احیای این زیور گرانبها، متناسب با فضای امروز گامی هر چند کوچک، برداشته شده است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش تاریخی، توصیفی و تجربی است و نتایج آن به صورت چند نمونه کار تولید شده در بخش انتهایی تحقیق، آورده شده است. امید است که این اقدام، راهنمای دیگر محققان و مشوّق آنان در زمینه احیای واقعی فرهنگ های هنری کهن، علی الخصوص در بحث طراحی و ساخت زیورآلات باشد.