دیابت قندی از معضلات مهم سلامت جامعه جهانی است که شیوعی بین 5-8 درصد در نقاط مختلف ایران دارد . نوروپاتی دیابتی یکی از شایع ترین عوارض میکرو واسکولار دیابت است . نوروپاتی قرینه دیستال و پلی نوروپاتی شایع ترین انواع نوروپاتی - دیابتی هستند که موجب ناتوانی قابل توجهی میشوند. ما در این تحقیق به بررسی مقایسه اثر دو پروتکل تمرینات هوازی و تمرینات مقاومتی بر تعادل و فاکتور رشد عصب (ngf) مردان مبتلا به بیماری نوروپاتی-دیابتی می پردازیم . روش تحقیق : 30 بیمار نوروپاتی دیابتی پس از تایید بیماری توسط پزشک متخصص به سه گروه 10 نفره (کنترل، تمرینات هوازی و تمرینات مقاومتی) تقسیم شدند.در دو گروه تمرینی، تمرینات به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه انجام شد. قبل و بعد از دوره تمرینی،از گروهها آزمونهای 5 chair stand ,timed up & go وberg balance scale و فاکتور رشد عصب نیز توسط کیت آزمایشگاهی گرفته شد. نتایج : تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روشهای تی همبسته و آنالیز واریانس یکطرفه انجام شد. نتایج نشان داد که در گروه تمرین هوازی ،شاخصهای فاکتور رشد عصب در سطح (p?0.001) ، tug در سطح(p?0.001) ، 5cs در سطح (p?0.001) و شاخص کلی تعادل نیز در سطح (p?0.001) به طور معناداری بهبود یافت. یافته ها در مورد گروه تمرینات مقاومتی کار با وزنه در فاکتور رشد عصب و آزمونهای tug، 5cs، berg بهبود عملکرد را در سطح (p?0.001) نشان دادند. اما در مقایسه بین دو گروه تمرینی، در آزمونهای tug ،bbs و 5cs تفاوت بین دو گروه معنادار و در گروه تمرینات هوازی، بهبود عملکرد بیشتری را مشاهده کردیم (p?0.001). فاکتور رشد عصب نیز در گروه تمرینات هوازی با افزایش بیشتری نسبت به گروه تمرینات مقاومتی همراه و تفاوت بین دو گروه معنادار بود (p?0.001). نتیجه گیری : تمرینات هوازی و مقاومتی کار با وزنه، هردو می تواند باعث بهبود عملکرد عصبی- عضلانی و تعادلی و افزایش فاکتور رشد عصب در بیماران نوروپاتی دیابتی گردد. اما در مقایسه بین این دو گروه از تمرینات ، تمرینات هوازی تأثیر بیشتری نسبت به گروه مقاومتی کار با وزنه از خود نشان داد.