در طی نیمه دوم قرن 20 ساختار سرگذشت نامه نویسی در فرانسه متحمل تغییرات گوناگونی شد و درست در این جریان ادبی آنی ارنو نویسنده معاصر فرانسوی در اثرش به نام جایگاه از استفاده متداول و معمول از ضمیر کاربردی اول شخص مفرد در نگارش سرگذشت نامه نویسی امتناع کرد و این ویژگی را به عنوان مشخصه منحصر به فرد نوشتار ونگارش خود در رسیدن به یک صیغه روایتی جمعی ,که نمایانگر سیری تکاملی از یک داستان انفرادی به سمت نوعی سرگذشت نامه نویسی جمعی است،قرار داد. این صورت روایتی جدید، اجازه ارائه داستان نسل پس از جنگ در فرانسه را در یک قالب امروزی و با اعمال تفاوت های طبقاتی اجتماعی،به نویسنده میدهد. به کمک مطالعه دقیق و جامع و با استفاده از رویکردی جامعه شناختی،در این پایان نامه،ابتدا نگاه کوتاهی به ریشه های اصلی سرگذشت نامه نویسی خواهیم انداخت و در ادامه به بررسی شخصیت نویسنده فرانسوی معاصر آنی ارنو، نگارش منحصر به فردش و تاثیرات اجتماع بر روی ویژگی های نگارش او خواهیم پرداخت.سپس در ادامه،به طور همزمان به بررسی و تعامل منحصر به فرد،بین سرگذشت نامه نویسی-زندگی نامه نویسی و جامعه شناسی در یک ژانر جدید ادبی به نام خود-جامعه-سرگذشت نویسی،که توسط آنی ارنو در طول نگارش اثری به نام جایگاه به نمایش گذاشته شده است خواهیم پرداخت. ژانری که در آن نویسنده،تجربیات خود را در یک ساختار اجتماعی برای بازگو کردن پیشرفت های اجتماعی و یا به عبارتی نقصان های اجتماعی به کمک نگارش متحول یافته اش در معرض توجه عموم قرار میدهد.