دستیابی به پایداری ،بدون توجه به پتانسیلهای نهادی وانسانی وبهره گیری ازتمامی ظرفیتهای فردی وگروهی،امری غیرقابل اجراست . حضور مردم و تعاملات اجتماعی آنها باعث ارتقاء مفهوم مدنی شهر و ارتقاء کیفیت ، سرزندگی و نشاط آن می باشد . معضل فقدان فضاهای با کیفیت شهری ، یکی از مهمترین چالش های پیش روی نظام مدیریت شهری و در نتیجه ،مساله ای با وسعت و دامنه ی جهانی می باشد . در خصوص ضرورت تحقیق می توان گفت ؛ نگاه به مباحث مطرح در ادبیات شهرسازی سالهای اخیر ،بیانگر توجه متفکرین و نظریه پردازان شهری به مفاهیمی چون مکان ، دلبستگی مکانی ، مشارکت های مردمی و سرمایه اجتماعی نگارش مقالات و کتابهای متعدد در این زمینه است ولی تاکنون در خصوص مفهوم مکان پایدار و تاثیرات مولفه های مذکور نسبت به یکدیگر تحقیق خاصی صورت نگرفته است. در راستای دستیابی به مکان پایدار با ارائه ی راهکارهای مناسب جهت ارتقاء شرایط کیفی عرصه های عمومی , سعی بر آن است که با شناخت مفهوم کیفیت در عرصه ی عمومی , بررسی و مطالعه ی ادبیات مربوطه و تجربیات جهانی و ایرانی , معیارها و شاخص های تاثیر گذار برای رسیدن به محصول اصلی تحقیق یعنی مکان پایدار , شناسایی شود. پیاده راه ها وسیله ای برای تحقق حضور پذیری و پویایی می باشند که توسط مدیریت مطلوب می توان به ارتقاء کیفیت آنها افزود. نیاز به ایجاد پیاده راه ها , جریان بخشی زندگی در آنها و نگهداری آنها در قالب یک سازمان اجرایی برای اداره و مدیریت یکپارچه ضروری به نظر می رسد.نمونه موردی بکار گرفته شده در این پژوهش ، ( خیابان صف؛ باغ سپهسالار سابق ) می باشد . تحقیق مورد نظر از نوع کیفی است و جمع آوری اطلاعات آن به کمک روش ( کتابخانه ای ، محیط مجازی ، مصاحبه و برداشت میدانی ) انجام می شود و نهایتا به کمک روش تحلیلی – تفسیری به تجزیه و تحلیل اطلاعات پرداخته میشود . نتیجه ی تحقیق بیانگر این اصل می باشد که ارتقاء کیفیت قلمرو عمومی می تواند با در کنار هم قرار گرفتن مولفه هایی چون «مدیریت مطلوب و مکانداری بالا»، «مشارکت های مردمی» , «دلبستگی مکانی »،«سرمایه ی اجتماعی »؛ زمینه ی دستیابی به کل منسجم و بزرگتری به نام «مکان پایدار» را فراهم کند . واژگان کلیدی : قلمروعمومی، مشارکت مردمی، مکان پایدار، دلبستگی مکانی،سرمایه اجتماعی ، مکان داری