پژوهش حاضر سازمان های خدماتی را به عنوان یکی از مهم ترین نوع سازمانها از نظر فعالیت مورد مطالعه قرار داده است. در این تحقیق به بررسی تأثیر توانمندی فناوری و ابعاد آن بر نوآوری سازمانی پرداخته شده و ارتباط این دو متغیر در فرایند انطباق بهتر سازمان های خدماتی با محیط و جامعه ارزیابی شده است. همچنین یادگیری سازمانی به عنوان متغیر مداخله گر مورد آزمون قرار گرفت. برای جمع آوری داده ها پس از تعیین پایایی و روایی، از پرسشنامه توانمندی فناوری لال، نوآوری سازمانی چوپانی و همکاران و یادگیری سازمانی نیفه استفاده شد. جامعه آماری مورد مطالعه را کارمندان با مدرک فوق دیپلم به بالای شرکت آب و فاضلاب، شرکت آب منطقه ای و شرکت برق منطقه ای استان سیستان و بلوچستان تشکیل می دهند. روش نمونه گیری بر اساس روش سرشماری است که پس از توزیع پرسشنامه، تعداد پرسشنامه های برگشتی در مجموع سه جامعه مذکور 149 عدد بوده است. پس از تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss19 و lisrel و روش های آماری رگرسیون، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون معادلات ساختاری مشخص شد که بین توانمندی فناوری و نوآوری سازمانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین بین سه بعد توانمندی فناوری(توانایی سرمایه گذاری، توانایی تولیدی و توانایی ارتباطی) با نوآوری سازمانی ارتباط مثبت و معناداری وجود داشت. پس از بررسی تأثیر متغیر میانجی یادگیری سازمانی بر رابطه توانمندی فناوری و نوآوری سازمانی، این فرضیه رد می شود و نتیجه می گیریم که این متغیر تأثیر معناداری بر رابطه توانمندی فناوری با نوآوری سازمانی ندارد. در نتیجه برای افزایش نوآوری سازمانی، بالا بردن توانایی های فناوری به عنوان یک راه کار پیشنهاد می گردد.