جهان امروز ،با روندی که دول توتالیتر و ایدئولوژی سرمایه داری بر اساس پیشرفت و توسعه بی قید و شرط آغاز کرده بودند، به سمتی پیش می رود که نه تنها طبیعت و جانداران آن، بلکه کل حیات آدمی خود در معرض انحطاط و فروپاشی قرار گرفته است. توسعه پایدار و معماری سبز از جنبش هایی هستند که در مخالفت با این روند شکل گرفته اند. امروزه گسترش تهدید طبیعت تا آنجا پیش رفته است که لزوم وارد کردن این رویکرده ها در طراحی معماری، امری که با طبیعت ارتباط مستقیم دارد، امری ضروری شده است. موضوع این پایان نامه طراحی یک مجتمع زیستی در حاشیه زاینده رود است که به صورت جمعی و در شش کاربری عمده طراحی می شود. قسمتی از این مجتمع مختص به طراحی کاربری اقامتی با رویکرد توسعه گردشگری بر پایه حفاظت از طبیعت یا به عبارتی دیگر انواع اکوتوریسم، آگریتوریسم و طبیعت گردی است. هدف این طراحی تلاش برای رسیدن به شیوه ای جدید برای طراحی بافت های طبیعی و احیانا تاریخی برای از میان بردن فاصله بین انسان و طبیعت، نزدیک کردن توده های مردم به یکدیگر و گسترش گردشگری پایدار برای اشاعه فرهنگ مردمی این مرزوبوم است. سوالاتی که در اینجا مطرح می شود بر چگونگی تاثیر اکواقامتگاه موقت (اکوهتل) بر فرهنگ و توسعه گردشگری، کمک آگری توریسم به شکوفایی اقتصاد محلی کمک می کند. مهمترین نتیجه ای که شاید بتوان از طراحی این مجموعه گرفت رسیدن به نوعی تعامل با محیط، شکوفایی اقتصاد محلی بر پایه گردشگری و شناسایی و معرفی فرهنگ روستایی این مناطق به دیگران است. برای پاسخ به این پرسش ها از روش های تحقیقی و توصیفی براساس مطالعه گردشگری و انواع آن بالاخص اکوتوریسم، آگروتوریسم و طبیعت گردی و مطالعه تاریخی هتل داری مبتنی بر بستر اجتماعی آن، نمونه های اجرا شده و ارزیابی استانداردهای معماری براساس مطالعات کتابخانه ای و مقایسه آمار و سرانه ها استفاده شده است.