هدف از پژوهش حاضر مقایسه خودکارآمدی، سازگاری و ابعاد آن ها در دانش آموزان عادی و نابینای شهر شیراز بود. روش پژوهش از نوع علی-مقایسه ای بود که بدین منظور تعداد 52 نفر از دانش آموزان نابینای مقاطع راهنمایی و دبیرستان به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه عادی از طریق همسان سازی با نمونه نابینا انتخاب گردید. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه خودکارآمدی بهرامی و دلاور (1386)، و پرسشنامه سازگاری سهرابی و سامانی (1390)، بودند. به منظور تجزیه و تحلیل داده های خام از آزمون t مستقل استفاده شد. یافته های این پژوهش تفاوت معناداری از نظر میزان خودکارآمدی و ابعاد آن در دانش آموزان عادی و نابینا نشان ندادند، اما از نظر میزان سازگاری کلی و در بُعد سازگاری اجتماعی تفاوت معنادار بود. نتایج بدست آمده نشان دادند که افراد نابینا همانند افراد بینا از توانایی ذهنی و شناختی مناسبی برخوردارند و نقص بینایی باعث کاهش میزان خودکارآمدی در آن ها نمی شود. همچنین خودکارآمدی بالا و تحصیل در مدارس عادی موجب شده افراد نابینا در زمینه های فردی، تحصیلی و خانوادگی همانند افراد بینا سازگار باشند و تنها در زمینه ی اجتماعی به دلیل نگرش های جامعه و فقدان مهارت های اجتماعی مناسب، نسبت به افراد بینا سازگاری کمتری نشان دهند.