سیاست آمریکا در خلیج فارس در دو دهه اخیر با موفقیت ها و ناکامی هایی مواجه بوده ولی سیاست تهاجمی آمریکا در منطقه خلیج فارس نتوانسته است موجب تثبیت هژمونی این کشور شود و به ناکامی های بیشتر آمریکا از یک سو و افزایش بی ثباتی و ناامنی های در سطح منطقه از سوی دیگر منجر شده است. بر این اساس، آمریکا با اتخاذ رویکرد جدید مبتنیی بر چندجانبه گرایی و مشارکت بازیگران تأثیرگذار، ناگزیر است رویکرد سابق خود را کنار بگذارد. ظهور و تقویت سایر قدرت های بزرگ و منافع آن ها در خلیج فارس و واکنش های منفی عمومی به سیطره آمریکا در سطح منطقه ای از متغیرهای اصلی در این خصوص به شمار می آیند. برای خروج از چنین معمای امنیتی، توازن جدید باید مبتنی بر" توازن امنیت" به عنوان نظام سیاسی – امنیتی جایگزین درخلیج فارس صورت پذیرد. بر اساس این نظریه، بازیگران اصلی به جای تمرکز برتوازن قوا که درماهیت تهاجمی بوده و مبتنی بر افزایش "قدرت نسبی" بازیگران، بازی رقابت گونه و برد- باخت و تقاضاهای سیاسی – امنیتی مبتنی بر تجدید نظر طلبی است، بر توازن امنیت تأکید می کنند که درماهیت تدافعی بوده و مبتنی بر افزایش "امنیت نسبی" بازیگران، بازی همکاری جویانه و برد - برد و نهایتاً پذیرش وضعموجود و تلاش درجهت تکمیل آن است.