عبور از نقطه عطف تاریخی در تغییر وضعیت جمعیت جهان به سمت شهرنشینی در سال 2008 میلادی و لذا رشد روزافزون جمعیت و تمرکز شدید آن در شهرها، زندگی بشر را با بحرانهای ناگواری از جمله تخریب محیط زیست، گسترش آسیب های اجتماعی و اقتصادی و فراگیر شدن پدیده هایی هم چون فقر، بی عدالتی، ناهمگونی فزاینده جمعیت و ... مواجه ساخته است. در پی تلاش های مکرر برای برقراری تعادل همه جانبه در زندگی بشر، مفهوم توسعه پایدار به عنوان مهمترین چالش هزاره سوم میلادی مطرح شده و بنابراین جوامع به منظور دستیابی به اهداف پایداری، ملزم به ارزیابی و بازبینی مسیر پیموده شده خواهند بود. در این راستا تلاشها و تحقیقات فراوانی صورت گرفته که هر کدام به فراخور اهداف، شرایط و نیازمندی های خود، دریچه ی تازه ای به سوی مفهوم توسعه پایدار گشوده اند. اما در این بین، توجه به برخی از ابعاد و جنبه های ارزیابی پایداری مورد غفلت واقع شده است. در تحقیق حاضر ضمن معرفی انواع روش های ارزیابی پایداری توسعه در جوامع گوناگون، تلاش می شود تا باب نگرشی تازه و فراگیر در این خصوص گشوده شود و لذا در این راستا به وجود و ضرورت توجه به ابعاد محتوایی و رویه ای در روند ارزیابی پایداری جوامع تأکید می گردد. عموماً روش های به کاررفته تاکنون به ارزیابی پایداری در بعد محتوایی و توجه به شاخص های زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی پرداخته اند، اما نوآوری تحقیق حاضر در این است که این بعد به طور هم زمان در کنار بعد رویه ای که شامل فرآیندها و سیاست های پشتیبان در موفقیت توسعه پایدار می باشد، مورد توجه قرارگرفته و با تکیه بر پشتوانه های نظری مطرح شده به بررسی پایداری توسعه در دو منطقه 7 و 22 تهران با استفاده از ابزارها و تکنیک های آمار توصیفی و آمار استنباطی و همچنین نرم افزار spss پرداخته می شود. بعد از مقایسه این دو منطقه به لحاظ شاخص های محتوایی (زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی) و همچنین شاخص های رویه ای (سرمایه اجتماعی، سرمایه نهادی، ظرفیت سازی)، منطقه 22 وضعیت مطلوب تری را نشان داده که می تواند گواه تأیید این منطقه در به همراه داشتن داعیه پایداری در سالهای اخیر باشد.