همکاری بین سازمانی یکی از مهم¬ترین مفاهیمی است که برای حفظ توان رقابت و انطباق با شرایط بازار پیش روی شرکت¬ها قرار دارد. یکی از مهم¬ترین الزامات یک همکاری موفقیت¬آمیز آن است که شرکا قابلیت¬های موردنیاز برای انجام همکاری را داشته و با یکدیگر تعامل¬پذیر باشند. این که از لحاظ تعامل¬پذیری چه شرایطی باید احراز شود تا احتمال عدم موفقیت همکاری به حداقل ممکن برسد، بحث محوری این پژوهش را تشکیل می¬دهد. در این راستا ابتدا با مطالعه ادبیات موضوع، شاخص¬های مهم تعامل-پذیری شناسایی شده و پس از طبقه¬بندی آن¬ها، یک مدل عاملی مرتبه دوم به عنوان مدل مفهومی پژوهش ارائه شده است. روایی این مدل توسط تعدادی از استادان دانشگاه و کارشناسان صنعت مورد تأیید قرار گرفته است. می¬توان از چنین مدلی برای سنجش سطح تعامل¬پذیری شرکت¬ها استفاده کرد. برای آن¬که بتوان به این اندازه¬گیری اعتماد کرد و بر اساس آن راهکارهای ممکن را ارائه داد، لازم است مدل با استفاده از داده¬های میدانی راستی¬آزمایی شود. بدین¬منظور پرسشنامه¬ای حاوی 17 سؤال بر اساس مدل ارائه¬شده طراحی گردید و در اختیار مدیران ارشد شرکت¬های تولیدی مستقر در استان قزوین قرار گرفت. آنان شرکتی که بیشترین همکاری را با آن داشته¬اند، در نظرگرفته و وضعیت همکاری خود را از لحاظ برقراری هریک از شاخص¬ها در قالب طیف لیکرت بیان کردند. با تحلیل 243 پرسشنامه جمع¬آوری¬ شده به¬کمک نرم¬افزار amos مشخص گردید که مدل از پایایی قابل قبولی برخوردار است و هم¬چنین روابط بین متغیرها و عامل¬های زیربنایی مدل معنادار بوده و شاخص¬های برازش نیز در سطح نسبتاً مطلوب قرار دارد. کلمات کلیدی: همکاری، تعامل¬پذیری، روابط بین سازمانی، تحلیل عاملی تأییدی